"Μαμά έλα να δεις το ηλιοβασίλεμα"

φώναξε η μικρή εκστασιασμένη. Ποιος ακούει το ζαβό, όταν από τη δικιά μου πλευρά ο ουρανός ήταν επιεικώς κατάμαυρος και ζοχαδιασμένος να το πω. Αρνήθηκε να κοιτάξω πίσω μου και συνέχισα να γράφω. «Μαμά θα το χάσεις το ηλιοβασίλεμα, θα φύγει, κοίτα το είναι όμορφο, όλα είναι πορτοκαλί». Παιδί είναι και λαλεί παιδί είναι και λέει, είπα εγώ που είμαι πια μεγάλη και έχω μάθει ότι ο ουρανός όταν είναι έτσι από τη μια πλευρά δεν μπορεί να είναι πορτοκαλής από την άλλη. Γκρι ανθρακί και πορτοκαλί δεν πάνε στη παλέτα της φύσης, σκέφτηκα και συνέχισα. Και μετά σήκωσα το κεφάλι μου και την είδα. Μικρή και μαργαριταρένια με τα μπροστινά της δοντάκια έτοιμα να βγουν, κάνοντας το πρόσωπο της να μοιάζει με, με μισοφαγωμένη φέτα μανταρινιού, έτσι που το πρόσωπο της είχε γίνει πορτοκαλί σαν ώριμο μανταρίνι. Και γύρισα το κεφάλι μου, πάνω που το πορτοκαλί ετοιμαζόταν να τη κάνει αξιοπρεπώς από τον ουρανό, έχοντας αφήσει πίσω του μια μικρή γλωσσίτσα πορτοκαλί, σαν να μου λέγε «εσύ έχασες». Και μετά όλα ξαναγίναν γκρί ανθρακί.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα.

Μαντού ακούει:





Εγώ ακούω:






Ε, δεν διαφέρουμε και πολύ!

Πρόταση: Δοκιμάστε να τα ακούσετε ταυτόχρονα .

Πρωϊνό ξύπνημα

Ξύπνησα και το θυμήθηκα! *


Καλημέρα.

* Τώρα που το άκουγα ανακάλυψα το γιατί το θυμήθηκα. Ο Μαντού το σφύριζε όλο το βράδυ στ' αυτί μου. Ναι τελικά αφορά τη Λόλα του (δες προηγούμενο post). Θέλει να το ακούει συνέχεια και κοιτάει με λαγνεία το laptop.

Το πράγμα χειροτερεύει, ακούστε τι μου ζήτησε να του βρώ πριν απο λίγο.







Και ακόμα δε βράδιασε. Κάτι μου λέει ότι θα το γυρίσουμε στο ελληνικό ρεπερτόριο!

Της Νάσιας

Εγώ θα περάσω το καλοκέρη μαι τη γάτα μου και τις διακοπές μου στην Αγκλια. Εκί που το προινό είναι ομελέτα και εκί σε ένα ξενοδοχίο που θα πάμε θα έχι πισίνα για να κάνω τα γενεφλιά μου.
Κυριακή 29/10/2006, στο σπίτι

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα.

Νάσια η δεύτερη κόρη μου και επιβεβαίωση του θαύματος. Ένα θαύμα. Γεννήθηκε στις 6 Σεπτέμβρη του 1999 (ναι πριν το σεισμό και αυτό εξηγεί πολλά και το σεισμό ακόμα). Ζει μαζί μας, όσο και εάν φαίνεται απίστευτο πάει στη Β’ Δημοτικού και το μόνο που μπορεί να τη ταράξει είναι η φράση «δεν θα φας παγωτό σήμερα».

* Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε και δημοσιεύεται κατ’ απαίτηση της Νάσιας όταν διάβασε το post της Νερίνας.
* Το δημοσιευμένο κείμενο αποτελεί πιστή αντιγραφή από το πρωτότυπο.
* Στη δική μας περίπτωση για την ορθογραφία δεν ευθύνονται οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, δεδομένου ότι η δασκάλα της απέργησε μόνο μια μέρα.

Από την ίδια τη Νερίνα, μια ιστορία*

Κάποτε υπήρχε ένα αστέρι που ξεχώριζε από όλα τα άλλα. Και αυτό γιατί ήταν κόκκινο και ταξίδευε συνέχεια. Όμως τα χρόνια πέρασαν και το αστεράκι μας γέρασε. Ήταν πια τόσο αδύναμο που δεν μπορούσε πια να πετάει και «πουφ» ένα βράδυ έπεσε στη γη, πάνω σε ένα μικρό φυτό με πράσινα φύλλα και πράσινους καρπούς, που λεγόταν ντοματιά. Το επόμενο πρωί η ντοματιά είχε γίνει τεράστια, γεμάτη ζουμερούς κατακόκκινους όμως καρπούς. Μια μηλιά που ήταν δίπλα της ζήλεψε τόσο πολύ που οι κόκκινοι καρποί της γίνανε πράσινοι από το κακό τους. Από τότε οι ντοματιές έχουν κατακόκκινους ζουμερούς καρπούς και μερικές μηλιές έχουν καταπράσινους καρπούς ειδικά αυτές που φυτρώνουν δίπλα σε ντοματιές!
* Σχολείο 14/09/2006, Τάξη Τετάρτη Δημοτικού
* παραλλαγή σε μια ιστορία από το ανθολόγιο της

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Λίγα λόγια για τη Νερίνα; Αδύνατον.

Η πρώτη μου κόρη, η Νερίνα μου, το πρώτο θαύμα στη ζωή μου, όλα πρώτα μαζί της και το παραπάνω το πρώτο κείμενο της φετινής χρονιάς της στο σχολείο.

Γεννήθηκε στις 10 Νοέμβρη του 1997 και πάει στη Τετάρτη Δημοτικού. Ζει μαζί μας και όταν δεν της αρέσει τίποτα της αρέσουν όλα.

Τέσπα που μπορεί να σημαίνει και καλημέρα

Εδώ και εννιά χρόνια περίπου σχεδόν μονάζω από επιλογή. Όλα ξεκίνησαν όταν έμεινα έγκυος στη πρώτη μου κόρη, αναγκαστικά στην αρχή (τζαναμπέτικο αυτό το παιδί από κουκίδα) και μετά όταν γεννήθηκε και μόνο η σκέψη ότι θα την αφήσω έστω και ένα λεπτό από τα μάτια μου ήταν εφιάλτης. Όταν έφτασε εφτά μηνών, Μεγάλη Τετάρτη θυμάμαι ήταν, την πήρε ο πατέρας της να πάνε μέχρι τη μαμά μου (ιστορία ένα τέταρτο) και ένιωσα ότι σκοτείνιασε ο τόπος γύρω μου. Εάν αυτό δεν είναι έρωτας τότε τι είναι έρωτας; Παρατηρήσεις του στυλ υστερική μάνα το λέμε αυτό και όχι έρωτα και να τις σκεφθείτε μην τολμήσετε να τις ξεστομίσετε και αυτό είναι το πιο δημοκρατικό που μπορώ να πω.

"Τέσπα", που μέχρι πριν έξη μήνες δεν ήξερα τι θα πει, δεν είναι οι κόρες μου το θέμα μου αυτή τη φορά. Για την ακρίβεια είναι αυτό το «τέσπα» που έγραψα πριν. Ζώντας λοιπόν σπίτι το pc έγινε η αυλή του σπιτιού μου στο κόσμο (δεν έχω αυλή, μένω στο τρίτο). Μέχρι τις αρχές καλοκαιριού η σχέση παρέμενε πλατωνική, δεν μου μίλαγε δεν του μίλαγα. Τον ανακάλυπτα και φαντάζομαι εάν πάρουμε υπόψη μας τις θεωρίες περί «Μεγάλου αδελφού» και αυτός το ίδιο έκανε. Ευτυχώς που δεν βγάζουνε ψυχολογικό προφίλ σε όλους, ξέρετε «αυτοί», αλλιώς τώρα φόραγα πουκάμισα κουμπωμένα ανάποδα. Εάν δείτε τα αγαπημένα του παλιού υπολογιστή μου θα καταλάβετε.

Στην αρχή φοβόμουν και μετά ντρεπόμουν να μπω στο περίεργο κόσμο των φόρουμ. Όλοι φαίνονταν να ξέρονται εκεί μέσα και ακόμα περισσότερο να ξέρουν γιατί μιλάνε. Εγώ δηλώνοντας από την αρχή και εδώ ότι δεν είμαι παρά ένας απλός χρήστης αφενός και με τα αγγλικά μου του γνωστού προαναφερθέντος σε άλλο post επιπέδου, δεν μπορούσα ούτε καν εγγραφή να κάνω. Όλα αυτά τα περίεργα γράμματα που προφανώς κάτι σήμαιναν, για μένα σε δίσκο της Φαιστού μου την φέρνανε την οθόνη παρά σε οθόνη.

Όμως η ζωή έχει γυρίσματα και από ότι φοβάται ο άνθρωπος δε γλυτώνει και βρέθηκα στο κόσμο του «τέσπα» πριν από έξη μήνες περίπου. Το πώς και το γιατί δεν έχει σημασία. Δε γράφεται για αυτό το λόγο αυτό το post. Τέσπα θα μου πείτε γιατί γράφεται;

Για να πω ένα ευχαριστώ σε μια σειρά άτομα που γνώρισα εκεί μέσα. Γιατί με δεχτήκανε, γιατί μοιράστηκαν μαζί μου εμπειρίες, γνώσεις, χαρές, προσωπικές τους ιστορίες, μικρά και μεγάλα τους δράματα μα πάνω από όλα τη καθημερινότητα τους.

Γιατί μου λέγανε καλημέρα το πρωί, έτσι όπως σου λέει κάποιος που σε ξέρει πολύ καιρό. Πότε με κέφι, πότε «ξύπνησα και μη μου μιλάτε τη βάψατε», πότε με συνάχι, πότε ξαγρυπνισμένες από παντός είδους σκασμένα, που πιστά στο ρόλο τους κόλλησαν ότι βρήκανε και απόμεινε η μάνα μα τελείως του δειλινού καμπάνα, το pc μου προέκταση του μπαλκονιού σε όλη τη χώρα και κάποιες φορές και εκτός.

Αυτούς και αυτές θέλω να ευχαριστήσω γιατί ότι και να λένε για το άθλημα εγώ δεν το βίωσα σαν άθλημα αλλά σαν παιχνίδι. Και ένας θεός ξέρει σε αυτή τη φάση πόσο ανάγκη είχα να παίξω ξανά. Γιατί τελικά είναι όμορφο να φτάνεις στα 45 σου και να ανακαλύπτεις ότι ανεξάρτητα με το μέσο και τον τρόπο μπορείς ακόμα να μιλάς με τους άλλους. Ευχαριστώ.

Υ.Γ. Το "τέσπα" πάντως το έκανα προσθήκη στο λεξικό του word.

Σχολιασμός της επικαιρότητας

Είπαν: Κάλυψη μόνο κατά 30% των αναγκών σε αντιγριπικά εμβόλια καταγγέλλουν, με κοινή ανακοίνωσή τους, οι Φαρμακευτικοί Σύλλογοι Αττικής και Πειραιά, με την οποία εκφράζουν και τη διαμαρτυρία τους περί επάρκειας αντιγριπικών εμβολίων στην ελληνική αγορά.

Λέω: Όλα τα είχε η Μαριορή το αντιγριππικό τη μάρανε!

Είπαν: ΕΛΑΦΡΑ διαφοροποίηση σημείωσε το αργό πετρέλαιο, μετά τη χθεσινή του υποχώρηση, καθώς φαίνεται ότι τα αποθέματά του πριν από τον χειμώνα στις ΗΠΑ, τη μεγαλύτερη χώρα κατανάλωσης πετρελαίου στον κόσμο, είναι αρκετά.

Λέω: Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακκούλι! Καροτάκι κανείς;

Είπαν: Ως αόριστη και απαράδεκτη απορρίφθηκε από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσε ο κ. Στέφανος Τσίπας, γονέα μαθήτριας υπό κατάληψη Λυκείου, ζητώντας να κηρυχθεί η απεργία των εκπαιδευτικών παράνομη και καταχρηστική.

Λέω: Ού γαρ έρχεται μόνον!

Είπαν: Πάντως δεν είναι λίγοι οι μαθητές που δηλώνουν ότι θα παρελάσουν διαδηλώνοντας. Ήδη σε αρκετές περιοχές υπάρχουν σχέδια για «αντί-παρελάσεις» οι οποίες ωστόσο δεν είναι σαφές αν θα υλοποιηθούν.

Λέω: Τι με θωρείς ακίνητος, που τρέχει ο λογισμός σου;

Είπαν: Tο πρώτο αρχαιολογικό μουσείο στον κόσμο που θα διαθέτει δική του αίθουσα εικονικής πραγματικότητας θα είναι το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως, η κατασκευή του οποίου υπολογίζεται να ολοκληρωθεί το 2007.

Λέω: Τι, αυτό που βλέπουμε τόσο καιρό δεν είναι εικονική πραγματικότητα;

Αέρα Αέρααααααααααααα!

Ας ανοίξει κάποιος το παράθυρο ρε παιδιά τη χάνουμε τη γυναίκα!!!!

Ηθικό δίδαγμα

Blogme.gr: Λογοκρίθηκε,

και αναστέλλει προσωρινά την λειτουργία των δωρεάν υπηρεσιών του.

Μετά το τέλος της περιπέτειας του θα πρότεινα στον κ. Αντώνη Τσιπρόπουλο να επανέλθει στη βιαίως διακοπείσα δραστηριότητα του, όχι παρέχοντας δωρεάν υπηρεσίες, αλλά επί χρήμασι. Αφού θα τον μπουζουριάζουν που θα τον μπουζουριάζουν ας βγάζει τα έξοδα των δικηγόρων τουλάχιστον.

Προς υπόλοιπους blogers: Ψυχραιμία ο εχθρός είναι και ανάμεσα σας .

(εγώ είμαι καινούργια στο επάγγελμα).

Ποίημα αυτοί, ποίημα και εμείς

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Του Στέφανου Μπολέτση

«Αέρα! αέρα!», ιαχές πέρα ως πέρα.
Η λόγχη αστράφτει, τρόμος και φοβέρα
καρφώνει τον εχθρό πάνω στα χιόνια,
γκρεμίζει τ' άρματα, σκορπίζει τα κανόνια.

«Αέρα! αέρα!», στις κορφές, στα δάση «αέρα!»
κουρέλια πέφτει των κενταύρων η παντιέρα.
Λυγούν Κλεισούρες, Τεπελένια ανοίγουν,
φλόγες κι «αγέρες» γύρω τους τυλίγουν.

«Αέρα!», μούγκρα κι ουρλιαχτά «αέρα!»
κι η Μεγαλόχαρη, γλυκιά μητέρα,
έσκυβε πάνω στις πληγές και συμπονούσε
και γίγαντες στη μάχη οδηγούσε

«Αέρα!», σάλπισμα χαμού. Φεύγει τ' ασκέρι.
Φεύγει και σπέρνει με κορμιά κείνα τα μέρη,
και λάμπει η γαλανόλευκη στα χιόνια. Σ' όλα τα χρόνια,
σ' όλους τους καιρούς θα λάμπει αιώνια.

Τι άλλο θα κάνει μια μάνα για το παιδί της! Αυτό δεν είναι ποίημα γλωσσοδέτης είναι. Χίλιες φορές να είχε «το εγώ, είμαι εγώ βζωνάκι γοργό». Ακόμα και ο γάτος τρόμαξε με τα τόσα «ρο» και έχει κρυφτεί κάτω από τον καναπέ. Το μαθαίνουμε με βάρδιες. Από μια στροφή ο καθένας, δύο εγώ δύο αυτός. Αυτό μάλλον σήμαινε «στα καλά και στα κακά». Κάτι τέτοιες ώρες τον αγαπάω «αδιάφθορα», ακόμα περισσότερο τώρα που πήρε αυτός και τις τέσσερεις στροφές. Έχουν κλειστεί στο δωμάτιο της και η κατάσταση θυμίζει και Τεπελένι και Κλεισούρα και Άγιους Σαράντα μαζί. Ένα ατελείωτο «αέρα» στον αέρα. Όπου να ‘ναι το νοιώθω θα σκάσει η μύτη η Βέμπο ντυμένη τσολιάς με μουσική υπόκρουση το

«βάζει ο Ντούτσε τη στολή του»…

Μου αρέσουν κάτι βράδια σαν αυτά, ακόμα και με σάλπισμα χαμού το δικό μου ασκέρι μένει μαζί.

Φωτογραφικό σχόλιο για τη συνάντηση Πρωθυπουργού εκπαιδευτικών!!!!!!!!

Επεισόδιο 2ο

Που είχα μείνει; Α, ναι στη σύνδεση ζωδίων και δουλειάς.

Ένα άλλο στοιχείο που δεν έδωσα. Μέχρι να φτάσω να τα παρατήσω τα έχω ξεφτιλίσει.

Όχι συνειδητά, φυλάω σταυρό.

Φταίει το κομμάτι εκείνο του DNA μου που το καταλαμβάνει ο Αιγόκερως, αυτό το ηλίθιο κατσίκι και να με συγχωρούν τα κατσίκια (κατσίκι: αυτό με τα κέρατα και το μούσι ενίοτε, όχι το χοντρό το άλλο με το γυμνασμένο κορμί, «δεξιά κυρία μου κατά Ταΰγετο μεριά, αριστερά είναι η Ισπανία». Άσχετο παρένθεση σεντόνι πρώτη φορά γράφεται μάλλον. Αλλά δεν πειράζει για όλα τα πράγματα υπάρχει πρώτη φορά. Μήπως πρέπει να κατοχυρώσω το copyright; Γιατί αστεία, αστεία τα 15 λεπτά που δικαιούμαι στη δημοσιότητα δεν τα έχω ζήσει ακόμα και η φορά που γιαούρτωσα τον ηλίθιο τον ταχυδακτυλουργό σε παιδικό πάρτυ (δες προηγούμενο post, να μελετάμε και λίγο και μετά λένε ότι εγώ δεν έχω συνοχή, συνοχή έχω αντοχή δεν έχω) δεν πιάνεται, γιατί το μούλικο που γιόρταζε έβαλε τα κλάματα, ξέρασε πάνω στη κάμερα του πατέρα του με αποτέλεσμα να χαθεί η καταγραφή του γεγονότος και να χαλάσει και μια σχέση χρόνων με μια κολλητή μου. Όχι πως με πείραξε, πότε δε χώνεψα τον άντρα της και το σκασμένο της και μου την έδιναν και οι διχτυωτές κάλτσες τις που τις έλεγε «το φετίχ μου» και ένιωθες ότι τα πόδια της είχαν μεταλλαχθεί σε ήρωες του ΟΧΙ, ξέρετε το γνωστό «Αέρα, αέρα», ή ακόμα καλύτερα σαν ψάρια που σπαρταρούσαν στην απόχη. Εντάξει δεν ήταν και η καλύτερη φιλία. Ήταν από αυτές που τις αποφασίζει ο άλλος για σένα, εσύ κάνεις ασκήσεις ευγενείας, μετά ασκήσεις ήθους, μετά ασκήσεις ύφους για να καταλήξεις εκεί που κατέληξα εγώ, στα αθλήματα στίβου κλασσικού παρακαλώ και συγκεκριμένα στις ρίψεις. Οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω πέρα από τη σμίλευση κορμού, βοηθούν και στη μετακόμιση. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα τη δούμε άλλη φορά. Και κλείνει η παρένθεση)…..

Είπαμε έκλεισε η παρένθεση.

Συνεχίζεται…………το θέμα είναι τι συνεχίζεται, αλλά που θα μου πάει θα το βρω……

Μικρή πικρή μου αγαπημένη

Επεισόδιο 1ο

Κάθε Κυριακή ο καλός μου κουβαλάει τις κυριακάτικες για ενημέρωση. Τις βάζουμε στο γνωστό σημείο, πεταμένες στο πάτωμα δίπλα από το καναπέ και περνάμε την υπόλοιπη εβδομάδα πηδώντας από πάνω τους, γιατί με αυτά τα πλαστικά που έχουν από πάνω όποτε δοκιμάσαμε να τις πατήσουμε φάγαμε τη μούρη μας για να μην πω τίποτα χειρότερο ή στη καλύτερη περίπτωση άκομψο.

Συνήθως το μόνο που διαβάζουμε Κυριακή είναι το Έψιλον της Ελευθεροτυπίας, μη φανταστείτε για ενημέρωση, Αρκά, ζώδια (συνήθεια αποκτηθείσα από παλιά) και τις συνταγές μαγειρικής, στο τσακίρ κέφι και τη σελίδα με τα λόγια μεγάλων ανδρών, γυναικών κ.λ.π. Έτσι και αυτή τη Κυριακή.

Εγώ στα ζώδια δε πιστεύω ένα και να το κρατήσουμε αυτό θα μας χρειαστεί παρακάτω.

Επίσης όποια δουλειά και να κάνω τη κάνω με πάθος μέχρι τη στιγμή που θα μου κάνει κάτι κλικ και θα σταματήσω να θέλω να τη κάνω (βασικά σε όλα μου έτσι είμαι). Τότε κάτι μέσα μου κάνει delete (sic) και σταματάω να λειτουργώ. Εγώ και το αντικείμενο καμιά σχέση. Ποιο αντικείμενο ένα πράγμα;

Έτσι και τώρα μια δουλειά που την έκανα χρόνια σταμάτησε να με ενδιαφέρει, με αποτέλεσμα να έχω συσσωρεύσει ένα τεράστιο όγκο δουλειάς, που ξαφνικά απόκτησε σάρκα και οστά και κοντεύει να με κατασπαράξει.

Και τώρα ήρθε η ώρα να τα συνδέσω. Θα δείτε είναι απλά τα πράγματα.

Η συνέχεια στο επόμενο post…………(Μ’ αρέσει όταν το κάνω αυτό)……




* Η φωτογραφία ήταν η πιο πρόσφατη που είχα στο αρχείο μου!

Κάπως έτσι ίσως να έμοιαζε το βρέφος

"Επιστήμονες ανακάλυψαν το ...αρχαιότερο μωρό του κόσμου, το απολίθωμα ενός κοριτσιού ηλικίας 3,3 εκατομμυρίων ετών………..

Τα υπόλοιπα στο:

www.tetradio.gr/xoops20132/html/modules/wfsection/article.php?articleid=80

Που και αυτοί το αναδημοσίευσαν από το PATHFINDER, αλλά εγώ το βρήκα στη παραπάνω διεύθυνση και αυτή αναφέρω.

Να μου αναγνωριστεί ότι ως καινούργια στο άθλημα δεν ξέρω τη δεοντολογία και με δεδομένο ότι τα Αγγλικά μου είναι επιπέδου «me Tarzan you Jane» δεν έχω και καμία σπουδαία βοήθεια.

Ότι κατάλαβα, κατάλαβα και ως εκ τούτου ότι καταλάβατε, καταλάβατε.


Το σχόλιο τώρα: Όποια πέτρα και να σηκώσεις μια γυναίκα θα βρεις από κάτω.

Πριν και μετά: Στυλιστικά εγώ πάντως δεν διακρίνω και μεγάλες διαφορές!

Προς

απεργούς, καταληψίες,

εναπομείναντες ψηφοφόρους

και άλλες κοινωνικές ομάδες*:

Σσσσσσσσσσσσσ,

ο πρωθυπουργός

κοιμααααάταιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!!!!

* Ξύπνιους και ξυπνητούς ιπποπόταμους .

* Οι υπόλοιποι κοιμισμένοι είναι η φρούρα του!

* Προς τιμή του ο πρωθυπουργός είναι αυτός που κοιμάται όρθιος!

Και που έγινες μάνα τι κατάλαβες;

Αφού έλυσα το πρόβλημα «εγώ πότε θα γίνω μάνα» και έγινα μάνα όχι μια, αλλά δύο φορές, το πρόβλημα χειροτέρεψε. Μεταλλάχθηκε σε «είμαι μάνα εγώ έχω άγρια ένστικτα";

Βασικά έχω κάποιου είδους ένστικτα; Γιατί το άγρια το έληξα. Δεν έχω. Πριν δύο μήνες μόλις είπα στη μικρή μου κόρη «εάν με ξαναδείρεις δεν θα σου ξαναμιλήσω».

Με κάποιο τρόπο είχα πειστεί ότι όταν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω τις θεωρητικές αναζητήσεις αυτού του είδους οα έβγαινε σα λαγός από το καπέλο ταχυδακτυλουργού το κατάλληλο τρυκ και θα έκανα το σωστό.

Κάποια στιγμή τη κατάλαβα τη δουλειά. Σε στιγμές πείνας κάποιος είχε φάει το λαγό - σαλμί ίσως - και ο ταχυδακτυλουργός είχε πάρει το καπέλο του και την είχε κάνει προς άγρα νέου επαγγελματικού προσανατολισμού. Ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναφάω λαγό προς χαρά των vegan γνωστών μου και όσο για τους ταχυδακτυλουργός εάν διαβάσετε στα αστεία και όμως αληθινά ότι τρελή γιαούρτωσε ταχυδακτυλουργό σε τσίρκο αυτή θα είμαι εγώ. Σχετικό, ο Κόπερφιλντ πότε έρχεται, να προλάβω να παραγγείλω γιαούρτι από το ντελικατέσσεν της περιοχής (δεν μιλάμε για απλή περίπτωση ταχυδακτυλουργού);

Συνεχίζω αφού ξέμεινα από λαγό και ταχυδακτυλουργό και με μόνη βεβαιότητα ότι είμαι μάνα, άρα έχω παιδιά, άρα έχω ευθύνη για την ανατροφή τους ήρθα και ξαναφρίκαρα η γυναίκα. Πως ξέρεις ότι κάνεις το σωστό;

Και άντε να μου πούμε ότι ξέρεις ποιο είναι το σωστό και άντε και το κάνεις, πως ξέρεις ότι αυτό είναι το σωστό για τα δικά σου παιδιά; Εδώ που τα λέμε πως ξέρεις ότι είναι τα δικά σου παιδιά και δεν στα άλλαξαν στο μαιευτήριο.

Γιατί εγώ για τη μικρή την έχω αυτή την υποψία. Δεν μπορεί αυτό το παιδί να είναι δικό μου. Είναι 7 χρονών και από τα δύο της κινείται μέσα στα μαγαζιά με καλλυντικά σαν να είναι σπίτι της και το χειρότερο ξέρει σε τι χρησιμεύει το καθετί, ενώ για μένα η χειρότερη στιγμή μου, εκεί που νοιώθω σαν να πρέπει να μιλήσω για τη δημιουργία του κόσμου στο Νανόπουλο, είναι μπροστά σε μια υπάλληλο μαγαζιού καλλυντικών. Δεν καταλαβαίνω τίποτα και συνήθως για να κρύψω την άγνοια μου, τα παίρνω όλα και μετά δεν ξέρω τι να τα κάνω. Η χαρά της υπαλλήλου ένα πράγμα. Ενώ το τσογλάνι το μικρό άνετα τη κολλάει στο τοίχο.

Κάπου το έχασα, αλλά δεν είναι το μόνο που έχω χάσει, με χειρότερη απώλεια το τέλειο καφέ σορτσάκι που κάπου το παράτησα πριν 18 χρόνια και ακόμα το κλαίω. Θα μου πεις δεν θα μου έκανε ούτε για ζώνη, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, εγώ το ήθελα.

Και τα παιδιά ήθελα σε μια κρίση ταυτότητας (πιο σικ από ηλικίας) και τα έκανα και τώρα δεν ξέρω τι να τα κάνω.

Ένα καπέλο ίσως;

Συνεχίζεται (για να μην ξεχνιόμαστε)……….

Αλήθεια ο Μίμης πότε βγαίνει;*

Το κείμενο αυτή τη φορά κατατάσσεται στο «Σχολιασμός της πολιτικής σκηνής της χώρας» και αφορά κάτι που με απασχολεί τα τελευταία και τρία χρόνια.

Τι δουλειά κάνει ένας πρωθυπουργός;

Ξυπνά ας πούμε το πρωί όπως όλοι οι άνθρωποι και πάει στη δουλειά ή δεν ξυπνάει καθόλου;

Πέφτει για ύπνο ας πούμε το βράδυ των εκλογών και μετά την εκλογή του και παραμένει κοιμισμένος για όλη τη τετραετία έτσι για να κρατήσει το όνειρο;

Η δεύτερη εκδοχή μου φαίνεται και πιθανότερη.

Ο πρωθυπουργός μας κοιμάται, αυτό που βλέπουμε είναι ένα ολόγραμμα του για αυτό και δεν αλλάζει και η θεματολογία.

Ο κόσμος να καίγεται (στη κυριολεξία λέμε τώρα) και αυτός πατάσσει τη διαφθορά. Όχι μόνο κοιμάται βλέπει και όνειρα με κλέφτες και αστυνόμους.

Θα μου πεις και τι περίμενες. Εγώ δεν περίμενα τίποτα, αλλά πιστεύω ότι η περίπτωση του πλέον είναι κλινική.

Κάτι σαν να περνάει τη κρίση των σαράντα μου φαίνεται. Ξέρετε αυτό «εγώ για αλλού ξεκίνησα και αλλού η ζωή με πάει».

Ακόμα και στις φωτογραφίες του είναι σαν υδατογράφημα έτοιμο να εξαφανιστεί (κακό μελάνι εκτύπωσης).

Έχοντας περάσει αντίστοιχες κρίσεις τείνει να μου γίνει πλέον έως συμπαθής ("έως" είπαμε, μάνα μάνα αλλά έχω και τις αντοχές μου).

Εάν όμως συνεχίσει έτσι, δεν ξέρω τι θα κάνει για τις αναξιοπαθούσες κοινωνικά ομάδες του τόπου μας (για τους κατοίκους μιλάω καλέ, της χώρας μας), τον τίτλο όμως του πρωθυπουργού μας τον έχει επάξια.

Πως λένε οι παλιοί «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που του ταιριάζουν», στη δική μας περίπτωση ισχύει το «οι βαρεμένοι από τη μοίρα έχουν τον πρωθυπουργό που τους ταιριάζει». Υδατογραφήματα είμαστε όλοι μας, που έχουμε αρχίσει να ξεθωριάζουμε επικίνδυνα.

* Ο τίτλος του κειμένου αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων τίτλων. Κάτι να έχει συνέχεια σε αυτό το blog.

Ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό δεν κάνει πέρα

Ξεχνάμε το Μαντού τη Λόλα και το μήλο, ή μήπως να κρατήσουμε το μήλο; Στη περίπτωση μου ίσως φανεί και χρήσιμο.

Ξέρετε το γνωστό «ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα». Αλλά άντε και έκανε το γιατρό πέρα, την ίωση θα την κάνει πέρα;

Γιατί σαφέστατα το πρόβλημα δεν είναι κυκλοφοριακό. Γιατροί δεξιά, ασθενείς αριστερά και το μήλο στη μέση.

Άλλωστε τα μήλα και ειδικά τα κόκκινα μήλα είναι άτιμο πράγμα.

Και δεν μιλάω για το κλασσικό το προπατορικό, αυτό το αντιπαρήρθαμε ως είδος πια, τη κάναμε την ειρήνη μας με τον παντοκράτορα, αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα θηλυκά όλων των ειδών να το πληρώνουν. Τι φταίει ας πούμε η ιπποποταμίνα να υποφέρει μέχρι να γεννήσει το ιπποποταμάκι της επειδή η δική μου πρόγονος πίστευε σε ότι της λέγανε και έτρωγε ότι της δίνανε;

Καλά θα βάλω θερμόμετρο. Εγώ, οι δάσκαλοι (αυτοί υποφέρουν πια από καθυστερημένες παρενέργειες διαφορετικών ιώσεων), ο Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη και οι γονείς που τους έφαγε τ’ αγιάζι μέσα στη μαύρη νύχτα να σπάνε λουκέτα και να ανακαταλαμβάνουν σχολεία.

Άσχετο αλλά αυτό της παιδείας λίγο σε αυτοάνοσο δεν φέρνει;

Εντάξει πυρετό δεν έχω, αλλά και να 'χα δικός μου θα 'ταν. Μάλλον θα το ξαναβάλω το θερμόμετρο.

Μαντού να η Λόλα

Καινούργιο θέμα, καμιά σχέση με το προηγούμενο, από το οποίο κρατάμε μόνο τη Λόλα. Εγώ για να είμαι ειλικρινής πότε δε συμπάθησα αυτό το χαμένο με τα κοτσιδάκια και τα καρό ρούχα, ίσως γιατί ενώ είχα κοτσιδάκια και μου φορούσαν καρό ρούχα σιχαινόμουν τα κόκκινα μήλα. Αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Σε αυτήν εδώ τώρα πετάμε το κοριτσάκι και τα κοτσιδάκια και τα καρό ρούχα και τα μήλα και κρατάμε τη Λόλα.

Εάν ήταν στο χέρι μου θα την πετούσα κι’ αυτήν, αλλά υπάρχει στη ζωή μου ο Μαντού και αυτός τη χρειάζεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Την αναζητάει παντού ακόμα και στα πιο περίεργα μέρη. Κάτω από τραπέζια καναπέδες και καρέκλες, μέσα σε ντουλάπες και συρτάρια, πάνω σε τραπέζια και ράφια, πίσω από τις πόρτες και τις γωνίες του σπιτιού. Και τοπογράφος στο δημόσιο να ήταν θα το είχε μετρήσει το μόλις 130 τετραγωνικά σπίτι και θα είχαμε ησυχάσει. Όχι όμως αυτός.

Επιμένει πεισματικά σαν κολλημένος μαθηματικός να το μετράει και να το ξαναμετράει μήπως και εάν το βρει περισσότερο αυτό που θα περισσέψει θα κρύβει τη Λόλα του.

Και όσο και να θέλω να πείσω τον εαυτό μου ότι ζω με ένα τρελό επιστήμονα η αλήθεια είναι ότι δεν είναι παρά ένας γάτος σε οίστρο!

Λόλα να ένα μήλο!

Δεν θυμάμαι εάν το είχα αναφέρει αλλά όλες αυτές τις μέρες έχω ξεκινήσει μια ατελείωτη blogοτσαρκα προσπαθώντας να καταλάβω, να μάθω, να εμπεδώσω και εν κατακλείδι να πάρω καμιά ιδέα για το πώς πρέπει να είναι ένα blog που σέβεται τον εαυτό του.

Εάν εξαιρέσεις μια μόνιμη ζαλάδα που με κάνει να τα βλέπω όλα διπλά και μια κρίση blogοταυτότητας του στυλ «τι blog στήνω και που πάω», άκρη δεν έβγαλα και απόφαση δεν πήρα.

Ρήσεις όπως: «Μερικές φορές κάποιος επιθυμεί να χρησιμοποιήσει αυτό το κελί με ένα τρόπο που θα διαφυλάξει τις προσωπικές σκέψεις του και θα υψώσει έναν καθρέφτη με την αντανάκλαση του οποίου θα τυφλώσει παροδικά το κέντρο ελέγχου» ή «Θέλει κουράγιο για ν’ αφουγκραστείς και να ομολογήσεις την via smarrita*, τα ναυάγια των ναυαγίων, το Γνώθι Σ'αυτόν, και τον «Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν» (Α’ Κορ. α’ 23) ως αρχή, κέντρο, και τέλος της ανθρώπινης ιστορίας», με άφησαν σε κατάσταση σοκ (και την ιστορία ψυλιάζομαι)τουλάχιστον για ένα τέταρτο και ευτυχώς που άρχισε η χύτρα να σφυρίζει και ο γάτος να νιαουρίζει (ακούσια η ομοιοκαταληξία) και συνήλθα η νοικοκυρά. Έτσι είναι πάντα έρχεται μια στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου που καταλαβαίνει ότι τα πάζλ με λέξεις δεν είναι το ταλέντο του και δη εάν η γλώσσα του παιχνιδιού είναι τα κινέζικα, γλώσσα που όχι μόνο δεν γνωρίζει αλλά δεν έχει και τη σωστή προφορά.

Μετά από αυτή τη σύντομη αλλά επώδυνη συνειδητοποίηση ενός ακόμα απολεσθέντος ταλέντου ως μη ποτέ αποκτηθέν (διάβαζε, διάβαζε blog όλο και σου μένει κάποιο κουσούρι), προχώρησα παρακάτω και ακόμα παρακάτω, όπου εάν με έβλεπε κανένας θα του θύμιζα εκείνη τη διαφήμιση με τη τίγρη που κυνηγάει ένα αυτοκίνητο για να καταλήξει σε διαφήμιση βενζίνης που σέβεται το περιβάλλον. Άσχετο αλλά εξαίσιο το αιλουροειδές η διαφήμιση πάλι όχι.

Για να μην παρεξηγιόμαστε δεν κάνω κριτική. Πώς να κάνω άλλωστε, αφού τα μισά και παραπάνω από όσα διάβασα δεν τα κατάλαβα. Το ίδιο το είχα πάθει με τον Αλτουσέρ και όχι μόνο, ακόμα και η αφιέρωση στην αρχή του βιβλίου ακατανόητη μου ήταν, αλλά αυτή η διασταύρωση αυτόματης γραφής και ακατανόητης γραφής με έχει εξουθενώσει βιολογικά (το σύνδρομο τα βλέπω όλα διπλά που έγραψα και παραπάνω) αλλά και πνευματικά, όταν αισθάνομαι ότι οτιδήποτε άλλο εκτός από τα τρία μικρά παπάκια (και αυτό εικονογραφημένο) δεν μπορώ να διαβάσω. Γιατί μην νομίσετε ότι και η εικονογράφηση, κάπως αλλιώς πρέπει να το λένε, αλλά ούτε αυτό το ξέρω, βοήθησε καθόλου, όπου δεν ίσχυε το «πολλά γράμματα», ίσχυε το πολλές εικονίτσες» και αλήθεια σας λέω οι εικονίτσες κάποτε με βοηθούσαν.

Και εκεί που είχα πει «τι να πει κανείς στου Χατζηπετρή» είδα φως, χωρίς τούνελ, γιατί εμένα με αγριεύουν τα τούνελ, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, μάλλον άλλες ιστορίες. Συνεχίζεται……….

Νέα τραγωδία σε σχολείο

Σοκ στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη νέα ένοπλη επίθεση σε σχολείο-την τέταρτη μέσα σε μία εβδομάδα-όπου ένας 32χρονος πατέρας τριών παιδιών εκτέλεσε εν ψυχρώ με μία σφαίρα στο κεφάλι πέντε άτομα-τέσσερις μαθήτριες και μία σχολική βοηθό- και τραυμάτισε άλλα επτά σε σχολικό συγκρότημα της κοινότητας Άμις στο Νίκελ Μήνις της Πενσιλβάνιας, πριν βάλει τέλος στη ζωή του με το ίδιο όπλο.
"Πρόκειται για ένα τρομερό έγκλημα" δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου ο εκπρόσωπος της αστυνομίας της πολιτείας της Πενσιλβάνιας. Ο δράστης ήθελε να σκοτώσει μαθήτριες. Πρόσθεσε μάλιστα ότι οι γιατροί δίνουν μάχη για να κρατήσουν στη ζωή τρία από τα τραυματισμένα παιδιά. Θα είναι θαύμα αν δεν χαθούν άλλες ζωές, δήλωσε ο εκπρόσωπος της αστυνομίας, Τζέφρι Μίλερ. Ορισμένα παιδιά φέρουν πολλαπλά τραύματα και μάλιστα στο κεφάλι. Είναι πολύ δύσκολο για τις αρχές να κάνουν ακριβή απολογισμό ή ακόμα και να εξακριβώσουν τα στοιχεία των παιδιών και αυτό γιατί η κοινότητα των Άμις στην οποία ανήκουν είναι εξαιρετικά κλειστή και αρνείται κάθε επαφή με το σύγχρονο κόσμο. Δράστης και αυτόχειρας ο 32χρονος Τσάρλς Ρόμπερτ, που εργαζόταν ως οδηγός σε γειτονικό γαλακτοπωλείο. Ο Ρόμπερτ εισέβαλε στο σχολείο της κοινότητας οπλισμένος με ένα πιστόλι και μια κυνηγητική καραμπίνα. Αφού άφησε όλα τα αγόρια να φύγουν από την αίθουσα κράτησε ως ομήρους 10 -12 κορίτσια ηλικίας 6 έως 13 ετών και μία σχολική βοηθό. Ο παρανοϊκός δράστης έδεσε τις μαθήτριες άρχισε να τις εκτελεί εν ψυχρώ. Τρεις μαθήτριες και η σχολική βοηθός έπεσαν νεκρές, άλλα επτά κορίτσια τραυματίστηκαν σοβαρά και στη συνέχεια ο δράστης αυτοκτόνησε. Μία από τις τραυματισμένες μαθήτριες άφησε την τελευταία της πνοή στα χέρια των αστυνομικών που χρειάστηκε να μπουν από τα παράθυρα στην αίθουσα καθώς ο Ρόμπερτς είχε μπλοκάρει τις πόρτες.

Πηγή flash.gr: Γράφει η Έλενα Αλεβίζου

Δεν μου αρέσει η μέρα καθόλου σήμερα!

Όταν η Λυσιστράτη εμπνέει!

"Το ίδιο μέσο άσκησης πίεσης με εκείνο που εμπνεύστηκε η "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη σκέφτηκαν οι εξοργισμένες πλέον από τα εγκλήματα και τη βία σύζυγοι και σύντροφοι των μελών των συμμοριών της πόλης Περέιρα της Κολομβίας.
Αποκαλώντας την "απεργία των σταυρωμένων ποδιών", ανακοίνωσαν ότι θα απέχουν από τα "συζυγικά τους καθήκοντα" μέχρι να πείσουν τους άνδρες τους να καταθέσουν τα όπλα. Επιπλέον, δήλωσαν ότι θα ηχογραφήσουν ένα τραγούδι για τον τοπικό ραδιοσταθμό, με το οποίο θα απευθύνουν έκκληση και σε άλλες να μιμηθούν το παράδειγμα τους. Και όλα αυτά, στην Κολομβία, όπου οι δολοφονίες και οι ένοπλες απαγωγές παραμένουν ένα τεράστιο πρόβλημα, με τους έμπορους κοκαΐνης και τις ένοπλες συμμορίες να ελέγχουν μεγάλες περιοχές της χώρας.
Αποχή... μέχρι τελικής πτώσης!
"Συναντηθήκαμε με τις συζύγους και τις συντρόφους των μελών συμμορίας και επειδή ανησυχούν ότι ορισμένοι δεν θα καταθέσουν τα όπλα τους, ήρθε η ιδέα της αγρυπνίας ή της αποχής από το σεξ", δήλωσε ο εκπρόσωπος του δημάρχου, Τζούλιο Σεζάρ Γκόμες.
"Το μήνυμα που στέλνουν είναι "καταθέστε τα όπλα". Εάν δεν «συμμορφωθούν», εκείνες θα αποφασίσουν πώς, πότε και πού θα λήξουν την απεργία τους", δήλωσε ο εκπρόσωπος του δημάρχου.
Ο ίδιος πρόσθεσε ότι στην πόλη, το 2005 καταγράφηκαν 480 φόνοι.

(Πηγή ΕΡΤ, Συντάκτης: Μπέττυ Σαβούρδου)

Mετά από αυτό δεν είναι να απορεί κανείς γιατί η Τζοκόντα έχει αυτό το ύφος (δες προηγούμενο post).

Και για να μην ξεχνιόμαστε: Όχι δεν αποφάσισα ακόμα για το που το πάει επιτέλους αυτό το blog. Από αύριο αρχίζω εντατικά φροντιστήρια με υποχρεωτική παρακολούθηση «συναδέλφων» μπλοκαδόρων (πως λέμε παρκαδόρων) για την άντληση ιδεών και κατευθύνσεων. Τώρα πάω για ύπνο.

Η χαρά της εγκυμοσύνης

Μία ακόμα «ενδιαφέρουσα» θεωρία

για το χαμόγελο της Μόνα Λίζα

"Μία ακόμα θεωρία βλέπει το φως της δημοσιότητας σχετικά με το αινιγματικό χαμόγελο της Μόνα Λίζα στον περίφημο πίνακα του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Οι ειδικοί κατάφεραν να την «γδύσουν» για να καταλήξουν στο εξής συμπέρασμα: χαμογελά γιατί ήταν έγκυος".

Ήμουνα σίγουρη ότι τρόμος στα όρια της σχιζοφρένειας ήταν αυτό που είχε στο βλέμμα της.

Κατά τα άλλα έχουμε Οκτώβρη πια και πρέπει να αρχίζω να το αποδέχομαι, έχω το δικό μου blog και πρέπει να αποφασίσω τι θα το κάνω. Ένα καπέλο ίσως;

Τέλος πάντων ¨καλό μου, σας μήνα".