Oblivion

06.09.12

Astor Piazzolla- Oblivion - Gidon Kremer

Και τώρα η ΕΥΧΗ

"Αγαπιτό χαρτή θέλο μια χάρι.

Να σου πο θέλο αυριο τα πραγματα να γίνουν οπος θελο."

Δια χειρός Νάσιας, η ευχή όλων μας για όλους σας !

(Για την ιστορία: Η ίδια από αρχής μας εις ιντερνετική σφαίρα... Και διατηρεί την άψογα ανορθόγραφη καθαρότητά της....)

Είχα και εγώ αποκλίνουσα συμπεριφορά

και τώρα θα προσπαθήσω να μεγαλώσω τα παιδιά μου ευχόμενη κάποτε να έχουν αποκλίνουσα συμπεριφορά .........

Μόνο σου τώρα

Νάσια: Γιατί μ’ αφήσατε μόνη μου;
Εγώ: Πότε μωρό μου σ’ αφήσαμε μόνη σου;
Νάσια: Το βράδυ μ’ αφήσατε μόνη μου και κοιμήθηκα.
Εγώ: Και εγώ κοιμήθηκα μόνη μου με το μπαμπά. Και εσύ τι έκανες;
Νάσια: Ήρθα και κοιμήθηκα με τη Νερίνα στον καναπέ.
Εγώ: Ναι σας βρήκα το πρωί. Βρήκα τη Νερίνα να κοιμάται με το μισό της κεφάλι στο πάτωμα. Της είπα «κοίτα ποια είναι στα πόδια σου;». Και αυτή είπε «ωχ, πάλι αυτή;» και κουκουλώθηκε.
Πρέπει να μάθεις μωρό μου να μένεις μόνη σου. Έτσι θα μεγαλώσεις και θα πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Γιατί μωρό μου μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να επιβιώσεις. Μόνη σου και όσο πιο μπορείς μακριά από εμένα. Γιατί εγώ μωρό μου δε μπορώ να σε προστατεύσω. Δε μπορώ να σου εγγυηθώ για τίποτα. Ο θεωρητικά προστατευμένος χώρος του σπιτιού μου, μια μόνωση μονάχα από τις κραυγές των θηρίων μπορεί να σου προσφέρει καρδιά μου και αυτό για λίγο, για πολύ λίγο. Να δες χιλιάδες παιδιά χτες το πρωί βγήκαν μόνα τους σε όλους τους δρόμους της Αθήνας, κουβαλώντας στους ώμους τις τσάντες τους, την οργή τους, μα και την οργή μας για τη ζωή μας που πάει κατά διαόλου, την αδυναμία μας να τους κατοχυρώσουμε το δικαίωμα όχι στο όνειρο πια, αλλά στα στοιχειώδη, εκείνα τα παλιά «ψωμί παιδεία ελευθερία» και ακόμα χειρότερα το δικαίωμα τους στη ζωή. Τα αφήσαμε μόνα τους στους δρόμους μπας και μπορούσαν εκείνα για μια ακόμα φορά να καθαρίσουν για πάρτη μας. Αφού ξορκίσαμε την εικόνα δυο γονιών μόνων τους σε ένα σπίτι να περιμένουν πότε θα τελειώσει το πετσόκομμα του κορμιού του παιδιού τους για να το παραλάβουν και να το γυρίσουν στη γη, αφού φροντίσαμε να βρει ο καθένας μας ξέχωρα και για πάρτη του εκείνη τη δικαιολογία που χτες θα του έδινε το απαραίτητο άλλοθι για να ξεκινήσει τη μέρα του, αφού σιγουρευτήκαμε ότι το κινητό του παιδιού μας έχει μπαταρία για να μπορούμε να το βρούμε και όχι να μας βρούνε –όχι σε εμάς δε συμβαίνουν αυτά, ένα μεμονωμένο περιστατικό ήταν και προς θεού σε εμάς δε πρόκειται να συμβεί- για να μας πούνε που θα το βρούμε, φύγαμε για τις δουλειές μας και τα στείλαμε στο δρόμο να φωνάξουν για το δικαίωμα τους τουλάχιστον στη φυσική τους παρουσία στο μάταιο τούτο κόσμο. Χιλιάδες γονείς γυρίσαμε τη πλάτη μας στον εφιάλτη και μαζί στα ίδια τα παιδιά μας και συνεχίσαμε τη ζωή μας. Στη τελική πόσα πια να κάνει ένας γονιός μωρό μου για σένα; Εκείνη τη μέρα τη πρώτη στο μαιευτήριο ολοκληρώσαμε την υποχρέωση μας στη διαιώνιση του είδους. Εσύ τώρα φρόντισε να επιβιώσεις. Και εάν δε τα καταφέρεις καρδιά μου δεν είσαι παρά ένα από εκείνα τα κομμάτια της αλυσίδας που αποδεικνύονται αδύναμα και άρα άχρηστα για το είδος μας. Φυσική επιλογή το λένε νομίζω και στη τελική το κάθε είδος βρίσκει τις δικές του μεθόδους για να διατηρήσει την ισορροπία του.
Χτες έτσι που σε «έβλεπα» στο δρόμο απέναντι σε εκείνες τις απρόσωπες ογκώδεις φιγούρες, τόσο μικρό αλλά ίδιο με φωτιά, έψαξα να βρω τη μορφή μου και μωρό μου ανακάλυψα ότι τελικά ήμουν και εγώ εκεί, όχι γύρω σου, όχι δίπλα σου, αλλά πίσω από εκείνες τις απρόσωπες ογκώδεις φιγούρες να σπρώχνω το χρόνο με τις ιδρωμένες μου παλάμες. Ίσως αυτό να «είδες» και εσύ μωρό μου εχτές βράδυ και για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια δεν ήρθες να κοιμηθείς μαζί μας, όπως συνήθως κάνεις όταν ανακαλύπτεις ότι κοιμάσαι μόνη σου, αλλά προτίμησες να στριμωχτείς στον καναπέ με την αδελφή σου. Εκεί να μείνεις καρδιά μου…….

Οι γνωστοί Συνειρμοί μου

ή οι παρενέργειες του να βλέπει κανείς πρωϊνάδικα

Με μεγάλωσε η γιαγιά μου –τις παρενέργειες αυτού του γεγονότος ως αναγνώστες τις έχετε διαπιστώσει πολλάκις σε αυτό το blog- και πάντα έχω στη πίσω πλευρά του μυαλού μου να μιλήσω για αυτήν, αλλά δε μου βγαίνει και το αναβάλλω συνεχώς.

Η γιαγιά μου ήταν μια περίεργη γυναίκα, μάλλον για να είμαι ακριβής η γιαγιά μου ήταν ο ορισμός της γυναίκας, όχι με την συμβατική έννοια βέβαια του όρου.

Η γιαγιά λοιπόν υπήρξε στερνοπούλι μια οικογένειας αρκετά εύπορης για τα δεδομένα της εποχής, η οποία παράτησε το πατρικό και τις όποιες διεκδικήσεις στην οικογενειακή περιουσία αφού επέλεξε να κλεφτεί με το γυρολόγο και μαζί του να φύγει για αλλού. Παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά μαζί του, έχασε το ένα παιδί της και στα είκοσι κάτι της έχασε και τον άντρα της.. Φόρεσε τα μαύρα, πήρε μαζί τη πεθερά της και έστησε από την αρχή τη ζωή της. Μετά από πίεση της πεθεράς της και ενώ υπήρξε μια περιζήτητη νύφη –λόγω ομορφιάς και ταμπεραμέντου ψυλλιάζομαι- από διάφορους συνομίληκους της, διάλεξε για δεύτερο άντρα της ΄-μετά από προξενιό που της έκανε η πρώτη της πεθερά- ένα άντρα πολύ μεγαλύτερό της με 7 παιδιά, του οποίου μάλιστα η πρώτη του κόρη είχε την ηλικία της. Όταν τη ρωτούσαν γιατί το έκανε απαντούσε ότι «είχε ζήσει ότι ήταν να ζήσει με έναν άντρα συνομίληκο της και αυτό της έφτασε». Ο δεύτερος άντρας της και παππούς μου –αφού μαζί του η γιαγιά απέκτησε τη μαμά μου- ήταν αρκετά εύπορος, μάλιστα για τα δεδομένα της εποχής ήταν ένας πλούσιος άντρας. Γρήγορα φάνηκαν οι ρωγμές στο γάμο και η γιαγιά μου πήρε τα δύο παιδιά της και τον εγκατέλειψε, μην έχοντας στην κυριολεξία ψωμί να φάει. Ξαναφόρεσε μαύρα, πήρε ξανά το όνομα του πρώτου της άντρα και συμπεριφέρονταν σαν αυτός της ο γάμος να μην είχε γίνει ποτέ, μεγαλώνοντας τα δύο της παιδιά χωρίς ποτέ να δεχτεί από τον παππού μου ούτε μια δεκάρα, όπως λέει και η μαμά μου "ούτε καν φρούτα από τον κήπο του". Εγώ ας πούμε ποτέ δεν την άκουσα να τον αναφέρει και το μόνο παππού που γνώρισα ήταν αυτόν που κάθε Κυριακή επισκεπτόμασταν στο νεκροταφείο και ήταν ο πρώτος της άντρας. Οι μόνες γνώσεις που έχω για αυτό το κομμάτι της ζωής της γιαγιάς μου είναι από την ψυχοκόρη της οικογένειας της, γιατί η γιαγιά μου μεγάλωσε μαζί της και όταν εγκατέλειψε το πατρικό της η Στυλιανή την ακολούθησε και μέχρι το τέλος της ζωής τους, παρόλο που η Στυλιανή έφτιαξε τη ζωή της, βρισκόταν πάντα εκεί γύρω από τη γιαγιά μου.

Όταν λοιπόν πέθανε ο παππούς μου η γιαγιά, μιας και δεν είχε ποτέ επίσημα χωρίσει το παππού, κληρονομούσε κατά το ποσοστό της νόμιμης μοίρας που της αναλογούσε ως συζύγου, καθότι ο παππούς πέθανε χωρίς να αφήσει διαθήκη. Η γιαγιά πήγε λοιπόν στον συμβολαιογράφο και ζήτησε να κάνει αποποίηση της κληρονομιάς, όχι βέβαια με αυτά τα λόγια. Ζήτησε από τον συμβολαιογράφο να γράψει σε ένα χαρτί «δε θέλω τίποτα απ’ αυτόν» και να της το δώσει να το υπογράψει. Ο συμβολαιογράφος συνέταξε το έγγραφο και επειδή η γιαγιά μου δεν ήξερε να γράφει, της ζήτησε κάτω από το σταυρό που είχε σαν υπογραφή να βάλει και το αποτύπωμα της. Η γιαγιά μου βούτηξε και τα πέντε δάχτυλά της στο μελάνι και υπέγραψε δίκην μούντζας, λέγοντας στον έκπληκτο συμβολαιογράφο –που ακόμα δεν είχε συνέλθει από το σοκ αυτής καθαυτής της πράξης αποποίησης, γιατί μιλάμε για μια πραγματικά τεράστια περιουσία όχι μόνο για εκείνα τα χρόνια- «για να μη γίνει λάθος και κληρονομήσω έστω και μια δεκάρα απ’ αυτόν»......

Υ.Γ. Ακούγοντας μια κυρία να λέει "εάν τα ζητάω όλα αυτά τα χρήματα τα ζητάω από έναν άνθρωπο που έχει πάρα πολλά χρήματα"......

Προσοχή το post περιέχει διαφημιστικό μήνυμα. Διαβάστε το!!!!

(Διότι εάν δεν παινέψεις το σπίτι σου, πως θα παινέψεις το ξένο;)

Το ανήψι μου -επιλεγόμενο και "αίμα μου"- (όπου "ανήψι μου και αίμα μου" αυτό που κρατάει αυτήν την γλύκυτατη αλλούτελα φιγούρα -δυστυχώς- που έτσι για να ξέρετε είναι ο Ερμής) ασχολείται εκτός των άλλων και με τη συγγραφή βιβλίων για παιδιά προσχολικής ηλικίας. Έτσι κατευθείαν από την παραγωγή, φρέσκο ολόφρεσκο βιβλιαράκι, μετά μουσικής παρακαλώ, με τάσεις επιμορφωτικάς πολλαπλών επιπέδων- αφού και διαβάζεται και χορεύεται- το τελευταίο πόνημα του και σε πρώτη παρουσίαση στο χώρο των blog παρακαλώ- εδώ μπαίνει το αρμόζον ταρατατζούμ: "Ταρατατζούμμμμμμ", το έβαλα- το εξασφαλίσαμε για σας και σας το παρουσιάζουμε:

Μια γιορτή στη γειτονιά του Ήλιου

της Ελένης Πιτσιδοπούλου

Εικονογράφηση: Γαρυφαλιά Λευθέρη

Εκδόσεις: ΠΛΑΝΗΤΑΡΙΟ Θεσσαλονίκης

Με φιλική συμμετοχή ο Χάρης Κατσιμίχας έγραψε τη μουσική για το «Το τραγούδι των πλανητών». Οι στίχοι - που τα παιδιά θα μάθουν αμέσως - λιτοί, ευχάριστοι αλλά και επιστημονικοί είναι γραμμένοι από τον φυσικό (M.Sc.) Σίμο Οικονομίδη. Η ενορχήστρωση του Δημήτρη Μπασλάμ δημιουργεί μια πραγματικά «διαστημική» ατμόσφαιρα.

περισσότερες πληροφορίες στο site του Πλανηταρίου Θεσσαλονίκης