Ξανά μανά

το έχουμε πει πολλάκις σε αυτό το μπλογκ: "τα χρέη στο μπλόγκινγκ και στα χαρτιά πρέπει να πληρώνονται". Τα χρέη στη Μιχαλού πάλι όχι (μη το ψάχνετε αστειάκι εσωτερικής κατανάλωσης το τελευταίο).

Η MenieK και ο Άμμος -η αναφορά των ονομάτων υπακούει στους κανόνες του savoir vivre και όχι τη χρονική ακολουθία, εάν και μεταξύ μας υπακούει στο γνωστό με μια ανάσα τρόπο γραφής μου που δε μου επιτρέπει να βρω το πραγματικό χρόνο των προσκλήσεων, ναι βρε τη τεμπελιά μου εννοώ- με προσκάλεσαν στο πιο ευφυές,ως προς τη σύλληψη, παιχνίδι της μπλογκόσφαιρας και τους ευχαριστώ τα μάλα για αυτό.

Την ήθελα αυτή τη πρόσκληση, γιατί θεωρώ ότι ο γραφικός χαρακτήρας είναι ένας ακόμα τρόπος ανάγνωσης των συνομιλητών μου στη μπλογκόσφαιρα, δίνει πρόσωπο στη γραφή τους εάν με εννοείτε.

Τέλος πάντων πέρασα απόψε από τον Άμμο, για να δω ακριβώς τους κανόνες του παιχνιδιού, θέλοντας αυτή τη φορά να παίξω με τους κανόνες και επ' ευκαιρία είπα να διαβάσω και τα καινούργια του -ιδέα μου ή επανέρχεστε αγαπητέ;-.

Σε ένα ποστ του για την Αμαλία Καλυβινού (το οποίο καιρό θα ήθελα να είχα γράψει και εγώ και με εκφράζει απόλυτα) διάβασα την απόφαση των διαχειριστών του μπλογκ http://autographcollectors.blogspot.com να αφιερωθούν τα κείμενα όσων έπαιξαν στο συγκεκριμένο παιχνίδι στην Αμαλία Καλυβινού και εκεί αποφάσισα ότι εγώ αυτό το παιχνίδι δε θα μπορούσα να το παίξω σεβόμενη τους όρους του.

Για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις με τους διαχειριστές του μπλογκ, τη πορεία των οποίων σέβομαι απόλυτα, όπως και την συγκεκριμένη επιλογή τους, δε μπορώ να παίξω το παιχνίδι .

Και εξηγούμαι:

Επέλεξα για να συμμετάσχω το παρακάτω κειμενάκι:

ήταν η αφιέρωση στα δώρα για τα Χριστούγεννα στη Νερίνα (τα άπαντα της Μαφάλντα και μια πυξίδα). Το επέλεξα γιατί ήταν το πρώτο που βρέθηκε μπροστά μου αφού η Νερίνα κυκλοφορεί μαζί του σε όλο το σπίτι και όχι μόνο, αλλά όπως λέω συνήθως αυτό είναι θέμα άλλου ποστ. Από την άλλη ήταν μια απόλυτα ειλικρινής απεικόνιση του γραφικού μου χαρακτήρα, αφού γράφτηκε στην κυριολεξία στο γόνατο την ώρα που γονατισμένη τύλιγα τα δώρα 6 παιδιών Χ6 και 5χ4 ενηλίκων με τις έξη γύρω μου και τη Νερίνα πάνω από το κεφάλι μου να προσπαθεί να καταλάβει σε ποιον θα δώριζα τη Μαφάλντα και για ποιον ήταν και τι είχε μέσα το κουτί που έφερε η κούριερ από το Πλανητάριο.

Μια ευτυχισμένη στιγμή, νομίζω ότι η γραφή την απεικονίζει καθαρά, ακόμα και τη διάθεση μου να τραβήξω την αγωνία της Νερίνας στα όρια άμα ψάξει κανείς θα δει, ή τουλάχιστον εγώ τη βλέπω και η Νερίνα την είδε νομίζω. Και κάτι ανάλογο από την καθημερινότητά τους επέλεξαν και οι περισσότεροι από ότι είδα.

Δε ξέρω πως αυτό θα μπορούσα να το "αφιερώσω" σε μια νεκρή, δε ξέρω τι θα μπορούσα να αφιερώσω ακόμα και σε ένα δικό μου νεκρό, ίσως μόνο ένα "γαμότι μου γιατί με παράτησες;" όσο και εάν αυτό ακούγεται εγωιστικό και στερούμενο λύπης για αυτόν που έφυγε.

Σε καμμία περίπτωση όμως, όπως εξήγησα και στον Άμμο, δε θα μπορούσα να "αφιερώσω" μια ακόμα απόδειξη ότι εγώ είμαι ακόμα εδώ, με τη ζωή μου για την ώρα να ακολουθεί τον κύκλο της μέσα στην επισφαλή σιγουριά ότι και αφού αυτός έφυγε, εγώ τα κατάφερα να παραμείνω στην εικόνα.

Ξαναλέω ότι αυτό δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο κριτικής στην επιλογή των εμπνευστών του παιχνιδιού, τη δικιά μου ίσως ανικανότητα να αντιμετωπίσω το θάνατο σαν συνέχεια μάλλον σηματοδοτεί.

Η συνέχεια στους :

μεθυσμένα χρώματα, όταν επιστρέψει με το καλό
kerasia, αυτής το χειρόγραφο και εάν θέλω να δω
Γιώτα φίλη από την άλλη πλευρά
dodos, ίσως εάν είμαι τυχερή χωρίς εικονίτσες
γιαγιά με ταρτικές ανησυχίες, έτσι για να της πω ότι ζει τούτο
Μαριλένα (του Ανάργυρου & του Ρίκου), από εσάς δεχόμεθα και σκίτσα
holly, εάν και νομίζω ότι ήδη έπαιξε, εάν έχω καταλάβει καλά
butterfly, δε σας το έχω πει αλλά πολύ μου αρέσει αυτό το παιδί
Αθανασία, ίσως έτσι πειστεί να το ανοίξει εκείνο το μπλογκ που καιρό τώρα προσπαθεί να τη πείσει η Μαριλένα να ανοίξει
stardustia, κάτι από εκείνα τα τετράδια της ίσως

και (αντιγράφοντας από το natassaki)

Οι οδηγίες είναι απλές:

1. Γράψε
2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία! Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν. (επίσης απαραίτητα, για να μαζευτούν όσο περισσότερα χειρόγραφα γίνεται)

Ένα ποίημα, το άλογό μου για ένα ποίημα

Η stardustia με προσκάλεσε σε μπλογκοπαίγνιο - αντίστασης ενάντια σε όλα αυτά που ευτελίζουν τελευταία τη ζωή μας, ή που τουλάχιστον έχουν αυτόν τον σκοπό. Και άργησα λιγάκι, επειδή ακριβώς είναι τόσα αυτά που θα μπορούσα να ξεδιαλέξω και ενώ είχα πια σχεδόν καταλήξει σε δύο και απλά περίμενα την έγκριση για να δημοσιεύσω το ένα από τα δύο ποιήματα, σήμερα πριν λίγο ,συμμαζεύοντας τη βιβλιοθήκη των σκασμένων, βρήκα το τετράδιο ποιημάτων της Νάσιας και ξαφνικά θυμήθηκα το πρώτο ποίημα της Νάσιας που αποτελεί και το μανιφέστο της, εάν μπορεί να το γράψει κάποιος αυτό για ένα ποίημα παιδιού. Και ακόμα θυμήθηκα πόσο ηλίθια είχα αισθανθεί όταν το πρωτοδιάβασα...

Η ΖΩΗ ΜΟΥ

1. Έχω μια ζωούλα τόσο καλή
όπως κάθε παιδί

2. Την αγαπώ και τη φροντίζω
κάθε μέρα καλιμέρα της λέω
και την αγάπώ
κι όταν κλαίει κλαίω

3. Θέλω να την έχω
και να χαμογελώ και να τρέχω.

4. Να μου είναι καλά
και τη θέλω να γελά

5. ΠΡΕΠΕΙ να την έχω
και να με έχει
και να είμε ευτιχυσμένη..

Υ.Γ. Όπως πάντα, όταν δημοσιεύω κείμενα της Νάσιας, έτσι και σε αυτό δεν διόρθωσα τα ορθογραφικά λάθη της. Σε αυτή δε τη φάση είμαι και ιδιαιτέρως περήφανη για αυτήν. Το μωρό μου είναι σχεδόν άψογο. Βέβαια συνεχίζει να με εκπλήσσει το γεγονός ότι συνεχίζει να παραμένει ανορθόγραφη στις συνηθισμένες, να το πω, λέξεις, σαν το "καλημέρα".

Έτσι λοιπόν

Καλιμέρα σε όλους μας

Post υπ' αριθμ.301 παρακαλώ

(πίσω Λεωνίδα και σε έφαγα)

Ο χρόνος πλησιάζει στο τέλος του και εγώ οφείλω στη giagiaduck (το ξενιτεμένο μου) και στη Meniek (το ιωμένο μου γαυράκι) απάντηση σε πρόσκληση για μπλογκοπαίγνιον και εμείς χρέη δε θέλουμε να έχουμε, ή τουλάχιστον μας αρκούν τα χρέη μας στις τράπεζες ελληνικές και ξένες, ώστε να μη θέλουμε να έχουμε και στη μπλογκόσφαιρα, στην οποία ως γνωστό καλύτερα να σου βγει το enter του πληκτρολογίου παρά το όνομα, εάν και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως συμφέρει το όνομα, καθότι ένα που έτσι και φύγει για επισκευή ο φορητός ποιος ξέρει πότε θα τον ξαναδώ και δύο αποδεδειγμένα έτσι και σου βγει το όνομα στη μπλογκόσφαιρα σε γράφουν μέχρι και εφημερίδες άμα λάχει. Τέλος πάντων εμείς ως μπλογκ είμαστε άνθρωποι των θεσμών, δεσμών, αξιών και παραδόσεων και έτσι λέμε να το εξοφλήσουμε το χρέος και να κρατήσουμε και το enter του πληκτρολογίου μας στη θέση του.

Λοιπόν, εάν κατάλαβα καλά, πρέπει να απαντήσω στο ερώτημα "που θα ήθελα να δω γραμμένο το όνομα μου". Ευρίσκομαι λοιπόν στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω, ότι εγώ το έχω δει γραμμένο το όνομα μου εκεί ακριβώς που θα ήθελα να το δω και μάλιστα δύο φορές. Και ότι από τη φορά που πρωτογράφτηκε μέχρι σήμερα, το βλέπω συχνά πυκνά σε διάφορες εκδοχές εντύπων, μα πάντα στην ίδια θέση, η οποία ειρήσθω εν παρόδω ήταν και είναι η μόνη θέση που ήθελα να δω γραμμένο το όνομα μου.

Τι εννοώ; Είναι η μόνη σωστή απάντηση στο ευθύ, αδιάπραγμάτευτο και με ελαφρώς αγενή τρόπο διατυπωμένο ερώτημα διαφόρων δημοσίων και όχι μόνο εγγράφων που αφορούν στα δύο σκασμένα μου. Ποιος ερώτημα;

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ ΜΗΤΡΟΣ:ΝΕΡΙΝΑ

Ναι εγώ είμαι η "μητρός" και επίσης και εγώ και το όνομα μου δηλώνουμε επισήμως και με όση εντιμότητα δηλώσεων και προθέσεων μπορεί να έχει κανείς σε αυτό το χώρο, ότι αυτή είναι η μόνη θέση που θέλουμε να βρισκόμαστε και εγώ και το όνομα μου εννοώ, από τη πρώτη στιγμή και για όλες τις επόμενες που θα έρθουν.

Και τώρα "Η ΔΉΛΩΣΗ"

Ευχαριστώ για την ανανέωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπο μου και κατ' επέκταση στο blog. Θέλω να δηλώσω ότι εγώ ήμουν "ΠΑΡΩΝ" και θα παραμείνω "ΠΑΡΩΝ".

Εκ της διεύθυνσης

Υ.Γ.1: Κάνω τη δήλωση εδώ γιατί ζήτησα το Ζάππειο αλλά δεν είχαν τελείωσει τη φασίνα. Δεν είχαν κάνει ακόμα τζάμια.

Υ.Γ.2: Ξέρω ότι το σωστό θα ήταν να δηλώσω "ΠΑΡΟΥΣΑ", αλλά όπως και να το δεις το "ΠΑΡΩΝ" είναι σαφέστατα πιο στιβαρό ως δήλωση πρόθεσης και είναι και δοκιμασμένο.

Υ.Γ.3: Είναι νομίζω προφανές ότι ο συγκερασμός της φράσης "ανανέωση εμπιστοσύνης" και της λέξης "παρών" καταδεικνύει την ενωτική κατεύθυνση του συγκεκριμένου blog.

Υ.Γ 4: Και για να μην ξεχνιόμαστε "όμορφη μέρα να έχετε" .....

Μετά από ένα χρόνο και 272 post

......το ερώτημα παραμένει το ίδιο:

Μα που πήγε το πρώτο μου post;

Στο δικό μου υπολογιστή στέκει πεισματικά αμετακίνητο, στον υπολογιστή του καλού μου πεισματικά άφαντο. Και όμως είναι εκεί, το βλέπω! Μια σειρά από γράμματα του αγγλικού αλφαβήτου στη σειρά. Όχι, τώρα τα πράγματα χειροτέρεψαν. Χαθήκανε τα προηγούμενα και στη θέση τους εγκαταστάθηκε ένα ελληνικότατο «π». Τι στο διάολο θέλει ο Ευκλείδης στο κείμενό μου; Μην φανταστείτε ότι το σκέφθηκα μόνη μου. Διαστροφική μνήμη έχω και καλή επιλογή σε άντρες κάνω. Κάτι μου ‘λεγε το «π», ρώτησα και έμαθα από τον καλό μου.

Θα μου πεις γιατί τόση φασαρία για ένα χαμένο post; Μα ήταν το πρώτο μου! Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι κάτι σαν μανιφέστο και δεν μπορώ να το καταλάβω ούτε εγώ. Ένα «π». Όπως πατέρας, Πέτρος, παραμύθι, πεπονόφλουδα, πατρίδα, πεπρωμένο, πεπόνι κ.λ.π. Πανιφέστο κατάντησε και σαν τέτοιο για την ώρα αρνούμαι να το συνεχίσω.

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι απο το National Geographic. Απορία, είναι πεταλούδες ή πιβελούλες αυτά που ίπτανται;