Κυριακάτικοι Συνειρμοί

πηγή: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKUKi0Rvyob2OMr1KhgVm87XsN-DEKGq1DHFz5FemxcOZ_LbK3cMal6ihS-uyJYFOEqNFS2geCcxIkFpkKGEk6lNDG2RllO7fvDW-Bcl-RA3vx-uW-RAmoTkeULxwIrIfzZBYTnA/s320/image001.jpg

Πριν λίγο τελειώσαμε τη παρασκευή με "π" μικρό του παστίτσιου, εγώ και η Νερίνα. Όλο και πιο συχνά πλέον εγώ και αυτή είμαστε μαζί στη κουζίνα. Ανεκτίμητη αξία οι στιγμές μας (;), διασκεδαστικό θέαμα η συνάντηση και ενίοτε η σύγκρουση των εμμονών μας. Η μανία μου να γίνονται όλα με συγκεκριμένη σειρά, η μανία της να παραμένει αδιασάλευτη η συμμετρία, με τις τσαπατσουλιές μας αντιστρόφως ανάλογες μα και με τις ταυτίσεις μας μέσα από απόλυτα βουβές διαδρομές.

Πριν λίγο καιρό μόλις είχαμε τελειώσει το ζύμωμα φακοκεφτέδων (όχι δεν έχει συνταγή) και σε μια τέτοια βουβή διαδρομή είμαστε και οι δύο με τα χέρια κάτω από τη βρύση να τα τρίβουμε με την ίδια δύναμη για να καθαρίσουν. Σκέφτομαι "τι καλά που έχω κόψει τα νύχια μου, καθαρίζουν δύσκολα αλλιώς". Την ίδια ακριβώς στιγμή ακούω τη Νερίνα να λέει ακριβώς τα ίδια λόγια σα να διαβάζουμε και οι δύο το ίδιο κείμενο ταυτόχρονα.