Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

October  17, 1946

D’Arline,

I adore you, sweetheart.
I know how much you like to hear that — but I don’t only write it because you like it — I write it because it makes me warm all over inside to write it to you.
It is such a terribly long time since I last wrote to you — almost two years but I know you’ll excuse me because you understand how I am, stubborn and realistic; and I thought there was no sense to writing.
But now I know my darling wife that it is right to do what I have delayed in doing, and that I have done so much in the past. I want to tell you I love you. I want to love you. I always will love you.
I find it hard to understand in my mind what it means to love you after you are dead — but I still want to comfort and take care of you — and I want you to love me and care for me. I want to have problems to discuss with you — I want to do little projects with you. I never thought until just now that we can do that. What should we do. We started to learn to make clothes together — or learn Chinese — or getting a movie projector. Can’t I do something now? No. I am alone without you and you were the “idea-woman” and general instigator of all our wild adventures.
When you were sick you worried because you could not give me something that you wanted to and thought I needed. You needn’t have worried. Just as I told you then there was no real need because I loved you in so many ways so much. And now it is clearly even more true — you can give me nothing now yet I love you so that you stand in my way of loving anyone else — but I want you to stand there. You, dead, are so much better than anyone else alive.
I know you will assure me that I am foolish and that you want me to have full happiness and don’t want to be in my way. I’ll bet you are surprised that I don’t even have a girlfriend (except you, sweetheart) after two years. But you can’t help it, darling, nor can I — I don’t understand it, for I have met many girls and very nice ones and I don’t want to remain alone — but in two or three meetings they all seem ashes. You only are left to me. You are real.
My darling wife, I do adore you.
I love my wife. My wife is dead.

Rich.

PS Please excuse my not mailing this — but I don’t know your new address.


Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

H Eυχή μας




"Αγαπιτό χαρτή θέλο μια χάρι.
Να σου πο θέλο αυριο τα πραγματα να γίνουν οπος θελο."



Δια χειρός Νάσιας, η ευχή όλων μας για όλους σας !


(Για την ιστορίαΗ ίδια από αρχής μας εις ιντερνετική σφαίρα... Και διατηρεί την άψογα ανορθόγραφη καθαρότητα της....)

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Κυριακάτικοι Συνειρμοί


πηγή: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKUKi0Rvyob2OMr1KhgVm87XsN-DEKGq1DHFz5FemxcOZ_LbK3cMal6ihS-uyJYFOEqNFS2geCcxIkFpkKGEk6lNDG2RllO7fvDW-Bcl-RA3vx-uW-RAmoTkeULxwIrIfzZBYTnA/s320/image001.jpg

Πριν λίγο τελειώσαμε τη παρασκευή με "π" μικρό του παστίτσιου, εγώ και η Νερίνα. Όλο και πιο συχνά πλέον εγώ και αυτή είμαστε μαζί στη κουζίνα. Ανεκτίμητη αξία οι στιγμές μας (;), διασκεδαστικό θέαμα η συνάντηση και ενίοτε η σύγκρουση των εμμονών μας. Η μανία μου να γίνονται όλα με συγκεκριμένη σειρά, η μανία της να παραμένει αδιασάλευτη η συμμετρία, με τις τσαπατσουλιές μας αντιστρόφως ανάλογες μα και με τις ταυτίσεις μας μέσα από απόλυτα βουβές διαδρομές.
Πριν λίγο καιρό μόλις είχαμε τελειώσει το ζύμωμα φακοκεφτέδων (όχι δεν έχει συνταγή) και σε μια τέτοια βουβή διαδρομή είμαστε και οι δύο με τα χέρια κάτω από τη βρύση να τα τρίβουμε με την ίδια δύναμη για να καθαρίσουν. Σκέφτομαι "τι καλά που έχω κόψει τα νύχια μου, καθαρίζουν δύσκολα αλλιώς". Την ίδια ακριβώς στιγμή ακούω τη Νερίνα να λέει ακριβώς τα ίδια λόγια σα να διαβάζουμε και οι δύο το ίδιο κείμενο ταυτόχρονα.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Στη Μόσχα πατέρα, στη Μόσχα !!!!





Χώρος: Καθιστικό
Χρόνος: Μετά το μεσημεριανό φαγητό.
Πρόσωπα: Ο (τεχνο) φρηκ πατέρας, και η Νάσια. Εγώ η Νερίνα, ο Μου Σου και ο Μαντού σε βουβούς ρόλους
Πατέρας (σκέτο φρηκ): ....Οι καινούργιες περικοπές στο μισθό μου θα ξεπεράσουν τα 1.000 ευρώ το χρόνο. (μεαποφασιστικοαγωνιστικό τόνο=) Τέλος, μεθαύριο έχει συγκέντρωση το ΠΑΜΕ, ΘΑ ΠΑΩ.
Εγώ: Θα πας σε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ; Τέτοια απελπισία; (τίποτα προσωπικό με το ΠΑΜΕ πολιτικές είναι οι διαφωνίες μας, που τουλάχιστον μέχρι τότε είχαμε ως οικογένεια)
Πατέρας (σκέτο φρηκ): Ναι. Από δω και πέρα θα πηγαίνω παντού.
Νάσια: Εντάξει, πήγαινε όπου θες, αλλά μη ξεχάσεις να πας να δώσεις και αίμα. Υπάρχει κινητή μονάδα στη πλατεία..

*Πηγή εικόνας: http://www.photodiodos.gr/d/18911-3/Tony_Ray-Jones-Trooping_the_colour-00300002.jpg

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Oblivion

06.09.12
Astor Piazzolla- Oblivion - Gidon Kremer

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Άτιμη κοινωνία

που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις....

Χώρος: Το σπίτι μας και συγκεκριμένα το δωμάτιο μου και ακόμα πιο συγκεκριμένα το εσωτερικό της ντουλάπας μου.
Χρόνος: Χτες το μεσημέρι, λίγο πριν τις 1:00
Πρόσωπα: Εγώ, η Νερίνα και ο χορηγός. Α και η ντουλάπα σε βασικό ρόλο.
Συνθήκη: Η Νερίνα είναι σχεδόν χωμένη μέσα στη ντουλάπα και την ξεσκονίζει. Εγώ κοντρολάρω τη διαδικασία (τι ευγενικά που το έγραψα), ο καλός μου στη φάση:
ζέστηκάνειζέστηγιατίδεταπαρατάμεναοικάλτσεςπουτιςείχαχάσεικαιξανάμανάκάνειζέστηκάνειζέστη.



Εγώ: Πριγκήπισσα μου κάνε πιο γρήγορα, πρέπει να πάμε στη διαιτολόγο μου.
Νερίνα: Πριγκήπισσα; Η Χιονάτη καθάριζε όλη τη μέρα και πήγε στο παλάτι. Η Σταχτομπούτα καθάριζε όλη μέρα και πήγε στο χορό. Εγώ καθαρίζω ντουλάπες όλη μέρα και θα πάω στη διαιτολόγο !!!!

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

"Mayday Mayday Mayday"

Χώρος: Το σπίτι μας και συγκεκριμένα καθιστικό -κουζίνα.
Χρόνος: Σήμερα το πρωί.
Πρόσωπα: Εγώ που πλένω πιάτα, ο χορηγός -καλός - πατέρας που σερφάρει, η Νερίνα που παίζει με το pad της στον καναπέ και η Νάσια που περιφέρεται στο χώρο.
Συνθήκες: Η Νάσια παραπονιέται ότι νοιώθει την κοιλιά της να κουνιέται (;) περίεργα και έχει και τάση για εμετό.
(Για την ιστορία τα καμάρια μου έχουν ένα μήνα περίπου που αρρωσταίνουν εναλλάξ, εξ' ου και η θάλασσα έχει να μας δει από την Πρωτομαγιά. Άσχετο με την ιστορία αλλά θέλω να είναι καταγραμμένο το ότι είμαστε στη μέση του καλοκαιριού και αυτές ακόμα παίρνουν αντιβίωση)

Νάσια:
Μαμά η κοιλιά μου κουνιέται περίεργα, δε μπορώ να σου περιγράψω πως και θέλω να κάνω εμετό, μάλλον.
Εγώ: Μωρό μου σε πονάει η κοιλίτσα; Τι εννοείς περίεργα. Έλα να σε τσεκάρω για πυρετό.
Νάσια (μέσα στο δράμα και στη γκρίνια): Εγώ τη Τετάρτη θα πάω στη θάλασσα (άσχετο θα ξαναπείτε αλλά τη Τετάρτη τελειώνει την αντιβίωσή της και τότε είπε ό γιατρός ότι μάλλον θα μπορούμε να δούμε θάλασσα) και όχι δε με πονάει η κοιλίτσα, είναι περίεργη σου είπα.
Εγώ: Μωρό μου δε με βοηθάς με το περίεργη.
Νάσια (μέσα στο δράμα, στη γκρίνια, αλλά και με υποψία θριάμβου στο μάτι): Εγώ τη Τετάρτη θα πάω για μπάνιο τελείωσε. Και μη με κάνεις να μιλάω, όταν μιλάω μου ξαναέρχεται να κάνω εμετό.
Εγώ (ξεκινώντας πια τις σοβαρές μου διαγνωστικές τεχνικές): Εντάξει μωρό μου, σε πρώτη φάση δε θα φας το ψητό σου κοτοπουλάκι, αλλά θα σου φτιάξω ριζάκι για σήμερα και θα δούμε πως θα πας.
Νάσια (με πανικό στο βλέμμα): Όχι μαμά, δε θέλω ριζάκι, θέλω το κοτοπουλάκι μου, άμα φάω θα δεις θα γίνω καλύτερα και να ξέρεις εγώ τη Τετάρτη θα πάω για μπάνιο.
Νερίνα (συνεχίζοντας να παίζει, με τη γνωστή πια, σε μας, επίπεδη φωνή που έχει ειδικά για τέτοιες περιπτώσεις): Χιούστον είμαι σίγουρη ότι αυτή την παρενέργεια δε την είχες προβλέψει !!!!
Το έχω ξαναπεί σίγουρα, αλλά λατρεύω αυτές τις στιγμές μας.