Είναι κάποια ταξίδια..........

«Πρέπει να κάνουμε δεύτερο παιδί» είπε ένα βράδυ ο καλός μου. Όλα τα κουφά αυτού του είδους έχω προσέξει ότι βράδυ τα ακούς. «Δεν θέλω άλλο παιδί. Δεν μπορώ να αγαπήσω άλλο παιδί, Δεν μπορώ καν να διανοηθώ τη ζωή μου με άλλο παιδί, εκτός από τη Νερίνα». «Ναι αλλά είναι άδικο για τη Νερίνα να μεγαλώνει μόνη της». «Μα δεν είναι μόνη της, έχει την Έλενα, τη Χριστίνα την Παρασκευή, το μωρό (μωρό η τελευταία τότε της οικογένειας, μετέπειτα τη βάφτισα Μαριαλένα). Πόσα παραπάνω παιδιά χρειάζεται για να μην νοιώσει ποτέ μόνη της;» «Ναι, μα αυτές είναι από δύο, ενώ η Νερίνα τον περισσότερο καιρό θα είναι μόνη της και μεγαλώνοντας δεν θα έχει κάποιον να μοιράζεται τα ζόρια και τις χαρές της». «Δεν είναι ποσοτικό το θέμα της μοναξιάς, εάν τις μεγαλώσουμε να είναι μαζί πάντα θα είναι εκεί η μια για την άλλη.» «Σκέψου λίγο είσαι μοναχοπαίδι και πάντα έλεγες ότι κανένα παιδί δεν πρέπει να μεγαλώνει μόνο του». «Τέλος, δεν μπορώ να κάνω άλλο παιδί. Δεν θα είναι δίκαιο για αυτό. Τα δικά μου μάτια χωράνε μόνο τη Νερίνα». «Έτσι όμως θα καταλήξεις να κρεμαστείς επάνω της και θα της κάνεις κακό και στο τέλος η σχέση σας θα θυμίζει αυτή με τη δικιά σου μάνα.» Ύπουλο κτύπημα και κάτω από τη ζώνη. Δεν έχω γνωρίσει γυναίκα που να αισθάνεται άνετα με τέτοιους παραλληλισμούς και ειδικά σε σχέση με αυτήν και τη κόρη της. Υποσχέθηκα ότι θα το σκεφτώ, προς το παρόν με τη Νερίνα μόλις 14 μηνών μόλις, δεν έμπαινε θέμα για δεύτερο παιδί. «Χρειάζομαι χρόνο, όταν έρθει η ώρα θα το ξανακουβεντιάσουμε».

Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ, δεν πρόλαβα μάλλον, 15 μέρες μετά, πρωί πρωί με την αυγούλα πήγα στη Δήμητρα (την μικροβιολόγο μου). «Τι θέλεις πρωί πρωί;» με ρώτησε. «Α τίποτα σοβαρό, μια χοριακή». «Πόσες μέρες καθυστέρηση;» «Μία» της είπα. «Έλα με μια μέρα είναι χαζό». «Καλά κάνε εσύ τη χορειακή και το ξανακουβεντιάζουμε το μεσημέρι». Στις 2:30 με πήρε τηλέφωνο. «Καλά δε παίζεσαι 600 μονάδες οριακή, αλλά έχουμε κύηση». Και έτσι ξεκίνησαν όλα. Πήρα τον γυναικολόγο μου και έκλεισα ραντεβού για το απόγευμα. «Σεπτέμβρη, είπε ο Παντελής. Καισαρική εξαιτίας της πρώτης. Τελευταία ημερομηνία 15 του μήνα». «Ωραία, Τελευταία βδομάδα, πότε πέφτει Δευτέρα;» «14» μου απάντησε. «Όχι μια βδομάδα πριν πάλι Δευτέρα. Στις 6». Γέλασα έξη του μήνα είχα επέτειο γάμου και 6 Σεπτέμβρη πάλι βάφτισα τη Νερίνα. «Ωραία, 6 Σεπτέμβρη, Δευτέρα ραντεβού στο Ιασώ κατά τις 7:30. Είναι καλά;» του είπα. Γέλασε. «Λες να μην τα ξαναπούμε μέχρι τότε;» «Εντάξει θα τα ξαναπούμε φαντάζομαι, αλλά ας κλείσουμε τις λεπτομέρειες από τώρα»..

Ξαλαφρωμένη γύρισα σπίτι. Δεν ένοιωθα τίποτα. Ούτε χαρά, ούτε λύπη, ούτε πανικό. Αργότερα και καθώς ο καιρός πλησίαζε άρχισα να νοιώθω ενοχές. Πέρασε ένα μήνας με τη ζωή μου να συνεχίζεται σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Έκανα τις εξετάσεις μου, αιματολογικές και υπέρηχο, τις έδωσα στο Τάσο και αυτός τις πήγε στο γιατρό. Εγώ δεν μπορούσα να αφήσω τη Νερίνα μόνη της. Εκείνο το βράδυ η Νερίνα ήθελε αγκαλιά και κανακέματα, λίγο περίεργο γιατί συνήθως εγώ την τραβολογούσα, εκείνο το βράδυ με τραβολόγαγε αυτή. Δεν της χάλασα χατίρι. Τη νύχτα ένοιωσα ένα πόνο σαν να με χώριζαν στα δύο και κάτι ζεστό να κυλάει στα πόδια μου. Δεν μίλησα, δεν είπα τίποτα, πήρα τη στάση έμβρυο στη κοιλιά της μαμάς του, με το Τάσο να με κρατάει σφιχτά κι ας μην είχε πάρει είδηση τίποτα, εκτελώντας χρέη μήτρας με τα χέρια μας πάνω στη κοιλιά μου και ξανακοιμήθηκα μόλις ο πόνος έγινε υποφερτός. Το πρωί πήρα το γιατρό και του είπα ότι αιμορραγώ αλλά ελεγχόμενα. «Μείνε στο κρεβάτι, μου είπε, προς το παρόν δεν θέλω να μετακινηθείς, μέχρι να σταματήσει η αιμορραγία». Τελικά η αιμορραγία σταμάτησε εκείνο το πρωί, αλλά εγώ έμεινα τρεις μήνες στο κρεβάτι, βλέποντας τηλεόραση και κεντώντας, ακριβώς όπως έκανα με τη Νερίνα, αλλά πάλι αδιάφορη, ούτε χαρά ούτε λύπη, ούτε φόβος, ούτε πανικός. Η Νερίνα καταχαρούμενη με τους παππούδες της, μιας και είχαμε μεταφερθεί στο σπίτι τους, τελείως ανεξάρτητη από μένα παρέμενε η μοναδική εικόνα που είχε λόγο ύπαρξης γύρω μου. Το μωρό μέσα μου μεγάλωνε και όλοι οι μήνες ήταν ίδιοι. Κάθε τέλος του μήνα πήγαινα στη Δήμητρα έκανα τις αιματολογικές, στον ακτινολόγο μου έκανα τον υπέρηχο και ο Τάσος έπαιρνε τις εξετάσεις και τις πήγαινε στον Παντελή (τον γυναικολόγο μου) να τις δει. Κάθε μήνα γύρναγε και μου έλεγε το ίδιο «μωρό (ακόμα τότε με έλεγε μωρό και εάν είναι να σκάσετε στα γέλια όχι μπροστά μου) τι θα γίνει με αυτή την ιστορία; Ρεζίλι έχω γίνει, εγώ και άλλες δέκα έγκυες να ανταλλάσουμε εμπειρίες, δε λέει». Εγώ απαντούσα το ίδιο: «Δεν θέλω να αφήνω τη Νερίνα μόνη της». «Πρέπει να κάνεις αμνιοκέντηση. Ο Παντελής σου έκλεισε ραντεβού». «Θα πάρουμε και τη Νερίνα μαζί, δεν μένω εγώ μια μέρα στην Αθήνα χωρίς τη Νερίνα». «Αλλάξανε τα πράγματα, μου είπε, μπορούμε να φύγουμε σε λίγες ώρες, δεν χρειάζεται να μείνουμε καθόλου Αθήνα δεν χρειάζεται να ταλαιπωρούμε τη Νερίνα αφού θα φύγουμε κατευθείαν, άλλωστε δεν μπορεί να έρθει μαζί μας στο μαιευτήριο. Να φύγω χωρίς τη Νερίνα μαζί μου, μια μέρα σχεδόν με τη Νερίνα εκτός του οπτικού μου πεδίου; Μου φάνηκε αδιανόητο. Για πρώτη φορά ένοιωσα κάτι για το μωρό που μεγάλωνε μέσα μου. Του θύμωσα. Ακόμα δε γεννήθηκε και οργάνωσε σχέδιο να με απομακρύνει από τη Νερίνα. Από την άλλη εάν την πηγαίναμε Χαλάνδρι –στη θεία της- θα ήτανε μεγάλη η ταλαιπωρία για μένα, ουσιαστικά για το μωρό. «Εντάξει» είπα. Έκανα την αμνιοκέντηση και αυτή τη φορά ήτανε τελείως διαφορετικά από τότε με τη Νερίνα. Κανένας φόβος καμία αγωνία, μια ανυπομονησία μονάχα να τελειώνουμε να γυρίσω στη Νερίνα. Σε δυο βδομάδες περίπου βγήκαν τα αποτελέσματα. Με πήρε ο Παντελής, «Κόρη και ολόγερη». Χάρηκα που ήταν γερό, το ότι θα ήτανε κορίτσι το ήξερα, εκτίμηση βασιζόμενη στη στατιστική, η οικογένεια αριθμούσε ήδη πέντε κορίτσια.. Έτσι έφτασα στον έβδομο. Ο Τάσος είχε γνωριστεί με ένα σωρό έγκυες, η Νερίνα πια μίλαγε άψογα, ήταν ευτυχισμένη, τόσο όσο η ιδιότυπη ιδιοσυγκρασία της της επέτρεπε, περπατούσε έτρεχε, έκανε ποδηλατάκι, έτρωγε σχεδόν τα πάντα, απολάμβανε τις ώρες που περνούσε με τους παππούδες της, εγώ τη φωτογράφιζα συνέχεια, το μωρό μεγάλωνε μόνο του με εμένα να το εκκολάπτω απλά, το Τάσο να διεκπεραιώνει τα διαδικαστικά και να χαϊδεύει τη κοιλιά μου, νοιώθοντας ότι κάποιος έπρεπε να το χαϊδεύει και αυτό εκεί μέσα. Αυτό πάλι εκεί μέσα κλωτσούσε και χοροπηδούσε τα τρία τέταρτα της μέρας σαν τρελό. «Παραείναι υπερκινητικό αυτό το παιδί» σκεφτόμουνα κάθε φορά που π.χ. με τις κλωτσιές του πετούσε ακόμα και το κοντρόλ της τηλεόρασης κάτω από τη κοιλιά μου. Όταν την γνώρισα βέβαια κατάλαβα ότι δεν χοροπήδούσε την περισσότερη ώρα, αλλά γελούσε, τρανταχτά, έτσι που έμοιαζε με βαρκούλα που την παρασέρνει το κύμα, όπου κύμα η μήτρα μου. Και ήρθε ο όγδοος μήνας. Ο Τάσος ετοιμάζεται να πάει στην καθιερωμένη του επίσκεψη στο γυναικολόγο μου, όταν χτυπάει το τηλέφωνο. «Ο γιατρός σου» λέει η μάμα μου. «Ποιος γιατρός μου;» «Ο Παντελής παιδί μου, έχεις και άλλο γιατρό αυτό τον καιρό»; «Τι θέλει;» σκέφθηκα, λέγοντας ταυτόχρονα «έλα Παντελή, τι έγινε;» «Τι θες να έγινε; Ξέρεις πόσο μηνών είσαι;» «Έκλεισα τους οκτώ απάντησα, γιατί;» «Σε ένα μήνα περίπου γεννάς, μου είπε, πότε περιμένεις να βρεθούμε οι δυο μας;» «Για ποιο λόγο; του είπα, κάνω όλες τις εξετάσεις, σου φέρνει ο Τάσος τα αποτελέσματα, ημερομηνία έχουμε κλείσει, μαιευτήριο έχουμε κλείσει, τι άλλο έχουμε να κάνουμε;» «Είσαι τρελή; πρώτη φορά οκτώ μήνες βλέπω τον άντρα της εγκύου και όχι την έγκυο. Τσακίσου και έλα στο ιατρείο γιατί θα έρθω εγώ εκεί».. «Γυναικολόγοι σου λένε μετά», σκέφτηκα. Αλλά δεν έφταιγε κανένας άλλος, εγώ έφταιγα που δεν μου άρεσαν οι αγαπησιάρηδες γιατροί. Έτσι κλείνοντας τον όγδοο αποφάσισα να αφήσω ξανά τη Νερίνα και να πάω στον γυναικολόγο μου, στη πόλη μου αυτή τη φορά όχι στην Αθήνα. Στο δρόμο για πρώτη φορά ένοιωσα φόβο. «Τι θα γίνει εάν κάτι πάει στραβά; Εάν πεθάνω, πως θα μείνει η Νερίνα μόνη της;» Και εκεί ξεκίνησαν οι εφιάλτες. Τι έβλεπα τη Νερίνα πρώτο ρόλο στο κοριτσάκι με τα σπίρτα, τι σαν Χιονάτη με κακιά μητριά, τι στο κρεβάτι ψυχιάτρου να εξιστορεί το πώς ο θάνατος της μάνας της έγινε η αιτία να της καταστραφεί η ζωή, τι και τι και τι. Και μια μέρα μια βδομάδα πριν γεννήσω, πηγαίνοντας για ένα ακόμα υπέρηχο, σκέφθηκα για πρώτη φορά το εκκολαπτόμενο και συνειδητοποίησα ότι πέρασαν εννιά μήνες με εμένα να το αγνοώ και αυτό να χοροπηδάει, αλλά χωρίς να μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Και ένοιωσα για πρώτη φορά ένοχη. Δεν έπρεπε να ξαναμείνω έγκυος. Αφού δεν θα μπορούσα να το αγαπήσω ποτέ όσο αγαπούσα τη Νερίνα, ούτε καν το μισό. Πως θα κατόρθωνα να του το κρύψω; Με ποιο δικαίωμα το έκανα αυτό σε ένα παιδί, όταν ακόμα και τώρα πριν γεννηθεί το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μην πάθω κάτι και αφήσω τη Νερίνα μόνη της.; Για να μην πω το ακόμα χειρότερο, ότι αυτές τις μέρες είχε θεριέψει το άγχος μου που θα άφηνα τη Νερίνα μια βδομάδα μόνη της για να γεννήσω. Δεν του είχα θυμώσει αυτή τη φορά, αλλά ένοιωθα ένοχη. Απέναντι σε αυτό, αλλά και απέναντι στη Νερίνα. «Δεν θα σ’ αφήσω ποτέ, της είχα πει, από την πρώτη φορά που την κατάλαβα μέσα μου, εμάς τις δύο δεν θα μας χωρίσει τίποτα» και τώρα τις ετοίμαζα το καλύτερο, ένα μωρό που ήθελα δεν ήθελα θα έμπαινε ανάμεσα μας. Σαλάτα τα είχα κάνει. Δεν κράτησα το λόγο μου στη Νερίνα, το μωρό μέσα μου μεγάλωσε με μένα απλά να το θρέφω, εγώ ήμουνα ένα μαύρο χάλι και το χειρότερο έπρεπε να αποχωριστώ και τη Νερίνα για μια βδομάδα. Το εκκολαπτόμενο συνέχισε και τη τελευταία βδομάδα να χοροπηδάει σα τρελό και δίπλα μου χοροπηδούσε και η Νερίνα. Η θεία της αρρώστησε και θα έμενε στους παππούδες της και αυτό προς μεγάλη μου θλίψη την είχε ξεσαλώσει..

Φύγαμε τη Κυριακή 5 του μήνα το βράδυ, όσο πιο αργά μπορούσα χωρίς να τη φιλήσω, γιατί ποτέ δεν φυλάω όταν φεύγω ή φεύγουν, με τη Νερίνα να κρατάει από το χέρι τον παππού της και της γιαγιά της, φορώντας τα καλά της, γιατί ήτανε να πάνε σε ένα γάμο. Έκλεισα τα μάτια μου για να κρατήσω την εικόνα της. Εάν κάτι πήγαινε στραβά, αυτήν την εικόνα ήθελα να έχω κρατημένη. Σε κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι το μωρό είχε αρκετή ώρα να κουνηθεί και συνειδητοποίησα ότι τόση ώρα χάιδευα τη κοιλιά μου. Με το δάχτυλό μου «έξυσα» τη κοιλιά μου,. έτσι όπως κάνεις όταν ανακατεύεις τα μαλλιά ενός παιδιού. Κλώτσησε σαν να μου έλεγε, «το άλλο ήταν καλύτερο συνέχισε». Ξανάρχισα να χαϊδεύω τη κοιλιά μου και το μωρό μου ξανακοιμήθηκε. Έτσι κι αλλιώς και οι δύο χρειαζόμασταν ύπνο, μας περίμενε μια δύσκολη μέρα. Βλέπετε η επόμενη μέρα ήταν Δευτέρα, έξη του Σεπτέμβρη και σύμφωνα με το πρόγραμμα είχε έρθει η ώρα να γνωριστούμε…………

Συνεχίζεται