"Εκείνη" (ο κήπος)

Είχε ένα κήπο, στο κέντρο της πόλης. Όλοι τον ήξεραν, όλοι σταματούσαν για λίγο όταν περνούσαν από κει. Κι όμως δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Το πράσινο ελάχιστο, το ίδιο και οι γλάστρες. Ένα παλιό βαρέλι με δυόσμο, ένα παλιό κιούπι με ένα διπλό φούλι, μια παλιά μεγάλη κεραμική γλάστρα με αρμπαρόριζα, και πολλές πολλές γλάστρες 30 χρόνων και βάλε με διάφορες υποψίες φυτών που ποτέ δεν άνθιζαν, με τα φυτά να κρατάνε πεισματικά κρυφή την ταυτότητα τους. Και εκεί στις δύο άκρες τις σκάλας δυο τσιμεντένιες γλάστρες, σαν αυτές που βάζουν οι Δήμοι για να καταλήξουν σε λίγο καιρό προέκταση των κάδων, γεμάτες κυκλάμινα. Τεράστια πολύχρωμα κυκλάμινα, σχεδόν όλο το χρόνο ανθισμένα, που ακόμα και όταν δεν ήταν ανθισμένα τα μεγάλα πρασινωπά φύλλα τους εκεί, για να θυμίζουν ότι αυτές οι γλάστρες έχουν ταυτότητα και την έχουν φανερή. Και γύρω, ένα έλατο, ποικιλία περίεργη, δύο μεγάλοι φοίνικες οι πιο ψηλοί που έχω δει ποτέ και δυο πορτοκαλιές που κάθε χειμώνα γέμιζαν με τα πιο ζουμερά πορτοκάλια που είχα φάει ποτέ. Και πιστέψτε με ξέρω από πορτοκάλια. Προς το τέλος της άνοιξης ο κήπος μύριζε σαν παρασκευαστήριο αρώματος από άνθη πορτοκαλιάς και πάντα σε αυτή τη γειτονιά οι αλλεργίες είχαν μια ανεξήγητη για τους γιατρούς έξαρση.

Όντας δυτικός, ο κήπος είχε ελάχιστες ώρες της μέρας φως, βοηθούσαν και οι πολυκατοικίες γύρω του, μα το περίεργο ήταν, ότι στο πίσω μέρος του, το ανατολικό, κανένα φυτό δε ζούσε για καιρό και το χώμα όσο και να το πότιζες έμενε πάντα ξερό. Σε αντίθεση με το μπροστά μέρος, που ακόμα και μήνες να έκανες να το ποτίσεις δεν έχανε ποτέ κανένα από τα φυτά του. Τίποτα δεν ξεραίνονταν μπροστά. Σαν να υπήρχε μια μυστική δίοδος που τραβούσε όλη την υγρασία της πόλης σε εκείνο το μέρος.

Όταν μετακόμισα σε αυτό το σπίτι, μετά από ένα χρόνο που ήταν ακατοίκητο, τα φυτά έμοιαζαν να έχουν φύγει για πάντα από εκεί. Τα κυκλάμινα είχαν στην κυριολεξία ξεριζωθεί για να μεταφυτευτούν σε άλλες αυλές, μιας και οι γλάστρες δεν μπορούσαν μα μεταφερθούν, από γείτονες αλλά και ειδικούς της πόλης, έτσι που πραγματικά ήταν τα πιο όμορφα κυκλάμινα που είχαν δει ποτέ. Από το φούλι είχε μείνει ο σκελετός του. Το βαρέλι με το δυόσμο έστεκε ξεκοιλιασμένο με τη σκουριά να έχει βάψει τις πλάκες γύρω του, όσο για την αρμπαρόριζα, κάποιος είχε μάλλον προσπαθήσει να τη ξεριζώσει άτσαλα και το μόνο που είχε απομείνει ήταν ένα μικρό κοτσάνι χωρίς ούτε μια πιθανότητα να ξαναζωντανέψει. Η μαμά μου είπε να τα ξεριζώσουμε για να φτιάξουμε το κήπο. Αρνήθηκα χωρίς ακόμα τότε να ξέρω γιατί. Αποφάσισα να ξεκινήσω το καθάρισμα από τον κήπο που ήταν γεμάτος με φύλλα από τα δέντρα. Σκούπισα και άνοιξα τη βρύση αφήνοντας την αυλή να πλημμυρίσει νερό. Έκλεισα το νερό μόνο όταν το πίσω μέρος της αυλής έμοιαζε να έχει αποκτήσει αρκετή υγρασία και μπήκα μέσα στο σπίτι. Για ένα περίεργο και ανεξήγητο τότε λόγο είχα αποφασίσει να δώσω στον κήπο το χρόνο του, νοιώθοντας ότι αυτός θα αποφάσιζε και θα μου έδειχνε εάν πραγματικά εγώ ήμουν αυτή που «εκείνη» θα ήθελε να πίνει τον καφέ της στο κήπο της.

Συνεχίζεται