Διευκρίνιση στη διευκρίνιση

Τι είναι οι δάσκαλοι;

Μην είναι οι κάμποι; Σαφώς και δεν είναι οι κάμποι, όπως επίσης δεν είναι και οι κάμπιες, ούτε οι καμπίνες και σταματώ εδώ διότι έχουμε ένα επίπεδο. Σκεφτόμουνα ότι ως γονείς δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από τους δασκάλους των παιδιών μας, πέραν από αυτές που μας δίνει ο νόμος –με την προϋπόθεση ότι κάπου θα τον εντοπίσουμε βέβαια- διότι δε ξέρω εάν το έχετε παρατηρήσει αλλά οι από το νόμο καθοριζόμενες υποχρεώσεις και δικαιώματα του συμπαθούς κλάδου, παραμένουν επιμελώς μακριά από τα μάτια όλων εμάς των αδαών-ναι καλέ των γονιών εννοώ-, βασικά οι υποχρεώσεις, καθότι τα δικαιώματα θα τα βρείτε ευκρινώς καταγραμμένα σε διάφορα σημεία, ενίοτε και στους τοίχους, υπό τη μορφή αφισών –μην παρεξηγιόματε κιόλας-. Έτσι λοιπόν φρονώ ότι απλά και μόνο αυτή η παραδοχή, ότι δηλαδή ένα νομικό πλαίσιο και μόνο ρυθμίζει τα αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα του συμπαθούς κλάδου πάνω στις ζωές των παιδιών μας, αρκεί για να λειτουργήσει ως απαγορευτικό για οποιαδήποτε γονεϊκή απαίτηση όσο και αν μοιάζει απόλυτα συνυφασμένη με τη βασική συνταγματική παραδοχή ότι «Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα» (και αναφέρομαι στα σχετικά περί ισότητας, ανεξιθρησκείας, και λοιπών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων) και η οποία μοιάζει πια να είναι η μόνη στην οποία μπορεί κανείς να στηριχθεί, γιατί όλα τα άλλα σου επιχειρήματα προσκρούουν στο αλάθητο της άλλης πλευράς, το οποίο μάλιστα με την ιδιότητα του ως θεσφάτου μεταφράζεται στην καθομιλουμένη σε «σκάσε και κολύμπα» ή σε κάποιες άλλες περιπτώσεις στο συμπαθές «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά», το οποίον είναι και ιδιαιτέρως επιμορφωτικό, αφού σε αντίθεση με το πρώτο, που θα μπορούσε δυνητικά να θεωρηθεί ως μια απόδειξη μη σωστούς διαπαιδαγώγησης από το δικό τους γονεϊκό περιβάλλον και όχι μόνο, το δεύτερο περιέχει χρήσιμες πληροφορίες για τον παραλήπτη σχετικά με τα ανατομικά χαρακτηριστικά της συμπαθούς καθ’ όλα αχλαδιάς.
Μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα ότι τελικά δε μπορώ να στηριχτώ ούτε στο Σύνταγμα, αφού ρητά το ορίζει στην ακροτελεύτια διάταξη «…επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων», όπου Έλληνας στη δική μου περίπτωση θα ταίριαζε και η αχλάδα, για την οποία οφείλω να το παραδεχτώ καμίαν αναφορά δεν κάνει το Σύνταγμα, το Δαρβίνο μου μέσα.

Y.Γ.Για όσους πρόλαβαν να διαβάσουν το προηγούμενο κείμενο:

Αφαίρεσα τη τελευταία παράγραφο από το κείμενο θεωρώντας ότι είναι μισό, αφού δεν είναι δυνατόν και στις δύο πλευρές να καταθέσουν την άποψή τους.

Καλό καλοκαίρι σε όλους μας

Εκ της Διεύθυνσης

Η πόρτα

Τότε

"Εάν φύγεις τώρα, όταν ξαναγυρίσεις αυτή τη πόρτα θα τη βρεις κλειστή"

'Έφυγες σίγουρος ότι "αυτή" η πόρτα, σε απόλυτη ευθεία με τη μήτρα, δεν κλείνει ποτέ, αγνοώντας κάθε ήχο πίσω σου...

Τώρα

"Μη φεύγεις, γιατί φεύγεις, γιατί έφυγες ;;"

Γύρισες κουβαλώντας τη δικιά σου πόρτα πάνω σου και το λώρο στα ματωμένα σου δόντια.. Είχες δίκιο, η δικιά τους πόρτα ήταν ανοιχτή...

E και ;;;

Όπως και τότε έτσι και τώρα αγνόησες τους ήχους..

Το μόνο που έμοιαζε να έχει σημασία πια ήταν ότι πάντα θα υπήρχε μια πόρτα, δικιά σου δικιά τους δεν είχε καμμιά σημασία πια, ακόμα στη λάθος μεριά ήσουν.

Ή μήπως όχι ;;

Μακάρι η πόρτα που γαντζώθηκες πάνω της να είναι "αυτή" σε απόλυτη ευθεία με τη μήτρα..

Ξανά μανά

το έχουμε πει πολλάκις σε αυτό το μπλογκ: "τα χρέη στο μπλόγκινγκ και στα χαρτιά πρέπει να πληρώνονται". Τα χρέη στη Μιχαλού πάλι όχι (μη το ψάχνετε αστειάκι εσωτερικής κατανάλωσης το τελευταίο).

Η MenieK και ο Άμμος -η αναφορά των ονομάτων υπακούει στους κανόνες του savoir vivre και όχι τη χρονική ακολουθία, εάν και μεταξύ μας υπακούει στο γνωστό με μια ανάσα τρόπο γραφής μου που δε μου επιτρέπει να βρω το πραγματικό χρόνο των προσκλήσεων, ναι βρε τη τεμπελιά μου εννοώ- με προσκάλεσαν στο πιο ευφυές,ως προς τη σύλληψη, παιχνίδι της μπλογκόσφαιρας και τους ευχαριστώ τα μάλα για αυτό.

Την ήθελα αυτή τη πρόσκληση, γιατί θεωρώ ότι ο γραφικός χαρακτήρας είναι ένας ακόμα τρόπος ανάγνωσης των συνομιλητών μου στη μπλογκόσφαιρα, δίνει πρόσωπο στη γραφή τους εάν με εννοείτε.

Τέλος πάντων πέρασα απόψε από τον Άμμο, για να δω ακριβώς τους κανόνες του παιχνιδιού, θέλοντας αυτή τη φορά να παίξω με τους κανόνες και επ' ευκαιρία είπα να διαβάσω και τα καινούργια του -ιδέα μου ή επανέρχεστε αγαπητέ;-.

Σε ένα ποστ του για την Αμαλία Καλυβινού (το οποίο καιρό θα ήθελα να είχα γράψει και εγώ και με εκφράζει απόλυτα) διάβασα την απόφαση των διαχειριστών του μπλογκ http://autographcollectors.blogspot.com να αφιερωθούν τα κείμενα όσων έπαιξαν στο συγκεκριμένο παιχνίδι στην Αμαλία Καλυβινού και εκεί αποφάσισα ότι εγώ αυτό το παιχνίδι δε θα μπορούσα να το παίξω σεβόμενη τους όρους του.

Για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις με τους διαχειριστές του μπλογκ, τη πορεία των οποίων σέβομαι απόλυτα, όπως και την συγκεκριμένη επιλογή τους, δε μπορώ να παίξω το παιχνίδι .

Και εξηγούμαι:

Επέλεξα για να συμμετάσχω το παρακάτω κειμενάκι:

ήταν η αφιέρωση στα δώρα για τα Χριστούγεννα στη Νερίνα (τα άπαντα της Μαφάλντα και μια πυξίδα). Το επέλεξα γιατί ήταν το πρώτο που βρέθηκε μπροστά μου αφού η Νερίνα κυκλοφορεί μαζί του σε όλο το σπίτι και όχι μόνο, αλλά όπως λέω συνήθως αυτό είναι θέμα άλλου ποστ. Από την άλλη ήταν μια απόλυτα ειλικρινής απεικόνιση του γραφικού μου χαρακτήρα, αφού γράφτηκε στην κυριολεξία στο γόνατο την ώρα που γονατισμένη τύλιγα τα δώρα 6 παιδιών Χ6 και 5χ4 ενηλίκων με τις έξη γύρω μου και τη Νερίνα πάνω από το κεφάλι μου να προσπαθεί να καταλάβει σε ποιον θα δώριζα τη Μαφάλντα και για ποιον ήταν και τι είχε μέσα το κουτί που έφερε η κούριερ από το Πλανητάριο.

Μια ευτυχισμένη στιγμή, νομίζω ότι η γραφή την απεικονίζει καθαρά, ακόμα και τη διάθεση μου να τραβήξω την αγωνία της Νερίνας στα όρια άμα ψάξει κανείς θα δει, ή τουλάχιστον εγώ τη βλέπω και η Νερίνα την είδε νομίζω. Και κάτι ανάλογο από την καθημερινότητά τους επέλεξαν και οι περισσότεροι από ότι είδα.

Δε ξέρω πως αυτό θα μπορούσα να το "αφιερώσω" σε μια νεκρή, δε ξέρω τι θα μπορούσα να αφιερώσω ακόμα και σε ένα δικό μου νεκρό, ίσως μόνο ένα "γαμότι μου γιατί με παράτησες;" όσο και εάν αυτό ακούγεται εγωιστικό και στερούμενο λύπης για αυτόν που έφυγε.

Σε καμμία περίπτωση όμως, όπως εξήγησα και στον Άμμο, δε θα μπορούσα να "αφιερώσω" μια ακόμα απόδειξη ότι εγώ είμαι ακόμα εδώ, με τη ζωή μου για την ώρα να ακολουθεί τον κύκλο της μέσα στην επισφαλή σιγουριά ότι και αφού αυτός έφυγε, εγώ τα κατάφερα να παραμείνω στην εικόνα.

Ξαναλέω ότι αυτό δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο κριτικής στην επιλογή των εμπνευστών του παιχνιδιού, τη δικιά μου ίσως ανικανότητα να αντιμετωπίσω το θάνατο σαν συνέχεια μάλλον σηματοδοτεί.

Η συνέχεια στους :

μεθυσμένα χρώματα, όταν επιστρέψει με το καλό
kerasia, αυτής το χειρόγραφο και εάν θέλω να δω
Γιώτα φίλη από την άλλη πλευρά
dodos, ίσως εάν είμαι τυχερή χωρίς εικονίτσες
γιαγιά με ταρτικές ανησυχίες, έτσι για να της πω ότι ζει τούτο
Μαριλένα (του Ανάργυρου & του Ρίκου), από εσάς δεχόμεθα και σκίτσα
holly, εάν και νομίζω ότι ήδη έπαιξε, εάν έχω καταλάβει καλά
butterfly, δε σας το έχω πει αλλά πολύ μου αρέσει αυτό το παιδί
Αθανασία, ίσως έτσι πειστεί να το ανοίξει εκείνο το μπλογκ που καιρό τώρα προσπαθεί να τη πείσει η Μαριλένα να ανοίξει
stardustia, κάτι από εκείνα τα τετράδια της ίσως

και (αντιγράφοντας από το natassaki)

Οι οδηγίες είναι απλές:

1. Γράψε
2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία! Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν. (επίσης απαραίτητα, για να μαζευτούν όσο περισσότερα χειρόγραφα γίνεται)