Γιατί εμείς μιλάμε όταν τρώμε....

"Summer Days", Julia M. Cameron

Τόπος: Σπίτι μας τρώγοντας το γνωστό κοτόπουλο της απόψυξης που παρήγγειλε η Νάσια για σήμερα ως εορτάζουσα.

Πρόσωπα: Εγώ η Νερίνα και η Νάσια. Ο πατέρας λείπει σε δουλειές και ο γάτος κοιμάται για να αντέξει άλλη μια ακοίμητη νύχτα...

..............................................................................

Νερίνα: Προχτές είπα κάτι καλό στη γιαγιά. Μου διηγιόταν το όνειρο μιας γνωστής της που είδε στον ύπνο της τη Παναγία να φυλάει το σπίτι της, όταν αυτή έλειπε για διακοπές. Η φίλη της γιαγιάς έλειπε για διακοπές, όχι η γιαγιά, ή η Παναγία. Και τότε εγώ σκέφτηκα "Παναγίαguard". Eννοείται ότι δε το είπα δυνατά να το ακούσει η γιαγιά, για την ακρίβεια το είπα από μέσα μου, πολύ μέσα μου όμως....

Εγώ: Η γιαγιά σου είναι η απόδειξη του των παρενεργειών της ενασχόλησης με τη θρησκεία ακόμα και σε ένα τόσο έξυπνο άνθρωπο όσο η γιαγιά σου...

Νερίνα: Μπα στην περίπτωση της γιαγιάς διαπιστώνουμε ότι ακόμα και η θρησκεία έχει χέρια..... Και τα σηκώνει ψηλά μπρος στη γιαγιά....

...................

Καλό σας μεσημέρι.

Μου λείψατε, καλά να μου περνάτε....