Μόνο σου τώρα

Νάσια: Γιατί μ’ αφήσατε μόνη μου;
Εγώ: Πότε μωρό μου σ’ αφήσαμε μόνη σου;
Νάσια: Το βράδυ μ’ αφήσατε μόνη μου και κοιμήθηκα.
Εγώ: Και εγώ κοιμήθηκα μόνη μου με το μπαμπά. Και εσύ τι έκανες;
Νάσια: Ήρθα και κοιμήθηκα με τη Νερίνα στον καναπέ.
Εγώ: Ναι σας βρήκα το πρωί. Βρήκα τη Νερίνα να κοιμάται με το μισό της κεφάλι στο πάτωμα. Της είπα «κοίτα ποια είναι στα πόδια σου;». Και αυτή είπε «ωχ, πάλι αυτή;» και κουκουλώθηκε.
Πρέπει να μάθεις μωρό μου να μένεις μόνη σου. Έτσι θα μεγαλώσεις και θα πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Γιατί μωρό μου μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να επιβιώσεις. Μόνη σου και όσο πιο μπορείς μακριά από εμένα. Γιατί εγώ μωρό μου δε μπορώ να σε προστατεύσω. Δε μπορώ να σου εγγυηθώ για τίποτα. Ο θεωρητικά προστατευμένος χώρος του σπιτιού μου, μια μόνωση μονάχα από τις κραυγές των θηρίων μπορεί να σου προσφέρει καρδιά μου και αυτό για λίγο, για πολύ λίγο. Να δες χιλιάδες παιδιά χτες το πρωί βγήκαν μόνα τους σε όλους τους δρόμους της Αθήνας, κουβαλώντας στους ώμους τις τσάντες τους, την οργή τους, μα και την οργή μας για τη ζωή μας που πάει κατά διαόλου, την αδυναμία μας να τους κατοχυρώσουμε το δικαίωμα όχι στο όνειρο πια, αλλά στα στοιχειώδη, εκείνα τα παλιά «ψωμί παιδεία ελευθερία» και ακόμα χειρότερα το δικαίωμα τους στη ζωή. Τα αφήσαμε μόνα τους στους δρόμους μπας και μπορούσαν εκείνα για μια ακόμα φορά να καθαρίσουν για πάρτη μας. Αφού ξορκίσαμε την εικόνα δυο γονιών μόνων τους σε ένα σπίτι να περιμένουν πότε θα τελειώσει το πετσόκομμα του κορμιού του παιδιού τους για να το παραλάβουν και να το γυρίσουν στη γη, αφού φροντίσαμε να βρει ο καθένας μας ξέχωρα και για πάρτη του εκείνη τη δικαιολογία που χτες θα του έδινε το απαραίτητο άλλοθι για να ξεκινήσει τη μέρα του, αφού σιγουρευτήκαμε ότι το κινητό του παιδιού μας έχει μπαταρία για να μπορούμε να το βρούμε και όχι να μας βρούνε –όχι σε εμάς δε συμβαίνουν αυτά, ένα μεμονωμένο περιστατικό ήταν και προς θεού σε εμάς δε πρόκειται να συμβεί- για να μας πούνε που θα το βρούμε, φύγαμε για τις δουλειές μας και τα στείλαμε στο δρόμο να φωνάξουν για το δικαίωμα τους τουλάχιστον στη φυσική τους παρουσία στο μάταιο τούτο κόσμο. Χιλιάδες γονείς γυρίσαμε τη πλάτη μας στον εφιάλτη και μαζί στα ίδια τα παιδιά μας και συνεχίσαμε τη ζωή μας. Στη τελική πόσα πια να κάνει ένας γονιός μωρό μου για σένα; Εκείνη τη μέρα τη πρώτη στο μαιευτήριο ολοκληρώσαμε την υποχρέωση μας στη διαιώνιση του είδους. Εσύ τώρα φρόντισε να επιβιώσεις. Και εάν δε τα καταφέρεις καρδιά μου δεν είσαι παρά ένα από εκείνα τα κομμάτια της αλυσίδας που αποδεικνύονται αδύναμα και άρα άχρηστα για το είδος μας. Φυσική επιλογή το λένε νομίζω και στη τελική το κάθε είδος βρίσκει τις δικές του μεθόδους για να διατηρήσει την ισορροπία του.
Χτες έτσι που σε «έβλεπα» στο δρόμο απέναντι σε εκείνες τις απρόσωπες ογκώδεις φιγούρες, τόσο μικρό αλλά ίδιο με φωτιά, έψαξα να βρω τη μορφή μου και μωρό μου ανακάλυψα ότι τελικά ήμουν και εγώ εκεί, όχι γύρω σου, όχι δίπλα σου, αλλά πίσω από εκείνες τις απρόσωπες ογκώδεις φιγούρες να σπρώχνω το χρόνο με τις ιδρωμένες μου παλάμες. Ίσως αυτό να «είδες» και εσύ μωρό μου εχτές βράδυ και για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια δεν ήρθες να κοιμηθείς μαζί μας, όπως συνήθως κάνεις όταν ανακαλύπτεις ότι κοιμάσαι μόνη σου, αλλά προτίμησες να στριμωχτείς στον καναπέ με την αδελφή σου. Εκεί να μείνεις καρδιά μου…….