Να συστηθούμε; Να συστηθούμε !

Από όταν μπήκα στο «χώρο» και κάνοντας την επιλογή να έχω ως nick το όνομα της μεγάλης μου κόρης, προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο πιο κοντά στην αλήθεια. Σιγά σιγά στοιχεία από τη ζωή μου αυθόρμητα έμπαιναν και συμπλήρωναν τα παζλ, έτσι που πια το μόνο που να μην είναι ακόμα γνωστό να είναι το όνομά μου. Ήρθε πια ο καιρός –λίγο βίαια είναι αλήθεια- να κάνω δύο πράγματα. Να αλλάξω nick και να συνεχίσω –εάν συνεχίσω- με το πραγματικό μου όνομα πια. Για την ακρίβεια είναι κάτι που το σκεπτόμουνα εδώ καιρό, αλλά δίσταζα να το κάνω, όχι τόσο γιατί φοβόμουν το να γράφω επώνυμα, αλλά δεν έβρισκα σε τι θα άλλαζε κάτι το να το κάνω.
Τώρα όμως και μετά από δύο γεγονότα δεν έχω άλλα περιθώρια. Το ένα είναι ότι η Νερίνα μεγάλωσε, ανακάλυψε το ίντερνετ σα χώρο, έφτιαξε μπλογκ με το όνομά της, εξ ου και θεωρώ ότι πρέπει να της δώσω πίσω ότι της ανήκει, αφού πρώτα το αποκαταστήσω. Και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο λόγο.
Για πολλά χρόνια αντιμετώπιζα ότι στραβό γινότανε γύρω μου είτε με μια λογική που έλεγε ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς με λογικές που έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με τη δική του, απλά τις αγνοεί και πάει παρακάτω, φτιάχνει το δικό του χώρο, το δικό του κύκλο, παίρνει μαζί του όσους θέλει να κρατήσει και συνεχίζει σε μια πορεία που ηλιθιωδώς ήθελα να τη θεωρώ παράλληλη και απολύτως προστατευμένη. Τα αποτελέσματα αυτής της λογικής, νομίζω ότι λίγο ή πολύ και σε διαφορετικούς τομείς, τα έχουμε υποστεί όλοι με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο. Γιατί όλα αυτά που μας τρόμαζαν ή που μας φάνταζαν ηλίθια ή πολύ «μικρά» για να ασχοληθούμε μαζί τους ή έξω από κάθε λογική και υγιή στάση ζωής ή που κατόρθωναν να μας κλείνουν στο όποιο «σπίτι» επέλεγε ο καθένας μας να κλειστεί, όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν αλλά απλώθηκαν σε όλο το χώρο που εμείς τους αφήσαμε ελεύθερο, γίνανε κυρίαρχες λογικές, απομυζήσανε όχι μόνο το χώρο αλλά και όλους εκείνους, που από διαφορετικές αφετηρίες ορμώμενοι, επέλεξαν να ζήσουν εκεί έξω, ζητώντας απλά να ανήκουν και αυτοί κάπου και που ξέρεις και με ένα τόσο δα κομματάκι εξουσίας κι αυτοί στα χέρια τους και για να σιγουρέψουν την ηγεμονία τους σε ένα χώρο στερούμενου κανόνων, γιατί οι κανόνες συμβίωσης προϋποθέτουν ανθρώπους διατεθειμένους να συμβιώσουν μαζί κάπου και μη ξεχνάτε ότι κάποιοι από εμάς την κάναμε για τα «καταφύγια μας» και έτσι μονάχοι και ελεύθεροι από τις όποιες πιθανές ασφαλιστικές δικλείδες, φτιάξανε ένα κόσμο που θέλουν να θεωρούν ότι είναι τόσο καλά οχυρωμένος μέσα από νόμους και κανόνες που χαίρουν της σιωπηρής και όχι μόνο έγκρισης της πλειοψηφίας, με αποτέλεσμα κάθε προσπάθεια εμάς των "επισκεπτών" πια να υπάρξουμε, στο βαθμό που επέλεγε ο καθένας, στον έξω από τον κύκλο τους κόσμο να γίνεται από προβληματική έως αδύνατη. Το χειρότερο είναι ότι η μεγαλύτερη ευθύνη είναι δική μας και εν προκειμένω και δική μου και ίσως εάν δεν χρειαζόταν να αντιμετωπίσω τις ευθύνες που απορρέουν από τη χρησιμοποίηση του ονόματος της μεγάλης μου κόρης να μη το καταλάβαινα γρήγορα και εγώ.
Έτσι λοιπόν και για να τελειώνουμε: το όνομα μου είναι Τζιώντζου Φωτούλα, είμαι 47 χρονών, είμαι παντρεμένη με τον Τάσο, έχω δύο κόρες τη Νερίνα και τη Νάσια, ζω στο Άργος και είμαι νοικοκυρά, - ίσως όχι με τη συμβατική έννοια του όρου και αυτό να μη θεωρηθεί ως απαξιωτική κριτική του κλάδου μου, απλά νοιώθω ότι δεν ανήκω στα αντιπροσωπευτικά του δείγματα, εάν και δε κρύβω ότι για χρόνια υπήρξε και εν μέρει ακόμα είναι η βασική μου φιλοδοξία, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα έχω καθαρίσει με όλα τα φιλόδοξα «γαμότι» μου και επιτέλους θα έχω καταλήξει σε καριέρα, αλλά όπως λέω συνήθως αυτό είναι θέμα άλλου post- και δηλώνω ότι με αυτό το όνομα και με αυτές τις ιδιότητες αναλαμβάνω όλα τα βάρη και τις υποχρεώσεις από τη συμμετοχή μου σε αυτό το χώρο και αναφέρομαι βέβαια στον ιντερνετικό χώρο (και όχι μόνο) και δεν είμαι διατεθειμένη να επιτρέψω πια σε τίποτα και σε κανέναν να βάζει κανόνες με εμένα απούσα ή να χρησιμοποιεί την απουσία μου σα σιωπηρή συγκατάθεση ή ακόμα χειρότερα σαν αδυναμία να τον αντιμετωπίσω, ευγνωμονώντας τον παντοδύναμο θεό των νοικοκυρών και την προνοητικότητα των προγόνων μου, όσον αφορά τα προς εξασφάλιση των απαραίτητων, που εξαιτίας τους έχω όλο τον απαραίτητο χρόνο να σκεφτώ και να βρω και να καταλήξω σε εκείνο τον τρόπο, που δεν έχω την υπεροψία να θεωρώ ότι θα αλλάξει τη πορεία των πραγμάτων, αλλά που θα τους δώσει να καταλάβουν, σε ότι με αφορά τουλάχιστον, ότι πάντα εκεί έξω στο κόσμο τους θα υπάρχει κάποιος που θα τους καταστρέφει, έστω και για μια στιγμή, την άψογη εικόνα, την ομοιομορφία της απόλυτης πλειοψηφίας που επέλεξαν για να μπορούν να επιβιώσουν, που δε θα μπορούν να καταλάβουν εάν μιλάει σοβαρά ή τους ειρωνεύεται, που θα κερδίσει έστω και έναν μοναχά από τους «οπαδούς» τους, που θα πιτσιλίζει με χρώμα το απόλυτο άψογο λευκό του πάγου, που θα τους αναγκάζει να καταναλώνουν έστω και λίγο από τα ψήγματα του ελεύθερου χρόνου τους για να τον αντιμετωπίσουν, που θα αμφισβητεί το μοντέλο τους και που για να τον αντιμετωπίσουν θα χρειαστεί να καταφύγουν ακόμα και στα παλιά καλά επιχειρήματα των μπουγαδοκαυγάδων των παλιών νοικοκυρών, στραπατσάροντας έτσι την με κόπο στημένη και αποχρωματισμένη από συναισθήματα εικόνα τους και το χειρότερο χρησιμοποιώντας τα δικά τους όπλα, γιατί οι νόμοι (και ιδίως αυτοί που μοιάζουν να σου δίνουν τον απόλυτο έλεγχο) συνήθως την σκληρότερη των εφαρμογών τους την εξάντλησαν πάνω στους εμπνευστές τους..
Καλώς σας βρήκα λοιπόν
Φωτούλα
Υ.Γ. 1. Τώρα πρέπει να βρω εάν μπορώ να αλλάξω όνομα στο blog, για να μη ξεχνάμε και τα πρακτικά προβλήματα. Λέω να ζητήσω από τη Νερίνα να μου βρει ένα όνομα, εάν και ψυλλιάζομαι ότι θα θέλει να το ονομάσω «Σουζανίτα». Η Νάσια πάντως είπε να το ονομάσω «η μάνα της Νερίνας και της Νάσιας», αλλά αυτό δε παίζει για προφανείς λόγους.

Υ.Γ.2. Το κείμενο γράφεται με το δικό μου υπολογιστή να έχει εγκαταλείψει, για μια ακόμα φορά, την επαφή με το χώρο γενικά -ναι πάλι χάλασε- σε έναν επίσης χαλασμένο υπολογιστή, που για την ώρα επιμένει να τα βλέπει όλα στο αρνητικό τους, γεγονός που σημειολογικά για μένα παραπέμπει στη νέα πραγματικότητα που αντιμετωπίζω. Πραγματικά έχει χάσει τα χρώματά του ο κόσμος εδώ έξω τελικά, αλλά παρόλα αυτά ακόμα και σαν εικόνα του "κόσμου" τους μια χαρά υποστηρίζει το ρόλο του.

Υ.Γ.3 Και για να μην ξεχνιόμαστε "ήρθε η άνοιξη", ότι και να σημαίνει για τον καθένα μας αυτό.