Για τις επόμενες μέρες και για όσες μέρες χρειαστεί, εμείς (η οικογένεια μου εννοώ) θα είμαστε στο πλευρό της Λυδίας, του Ναυτίλου, της Ζωής, του Γιωργή και της Λένιας, διεκδικώντας μαζί μ' αυτούς το αναφαίρετο δικαίωμα τους να είναι και να παραμείνουν μαζί .... Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008
Επίκληση
Για τις επόμενες μέρες και για όσες μέρες χρειαστεί, εμείς (η οικογένεια μου εννοώ) θα είμαστε στο πλευρό της Λυδίας, του Ναυτίλου, της Ζωής, του Γιωργή και της Λένιας, διεκδικώντας μαζί μ' αυτούς το αναφαίρετο δικαίωμα τους να είναι και να παραμείνουν μαζί .... 
Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008
Εάν νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα για τους σεισμούς
είστε μακριά νυχτωμένοι
Εμείς στολίσαμε δέντρο. Τι θα πει σιγά το νέο; Για ελάτε εσείς να στολίσετε το δέντρο στο σπίτι μας και θα σας πω. Τέλος πάντων το θέμα δεν είναι ο στολισμός του δέντρου μας, εάν και το ξεστόλισμα του είναι ένα πονεμένο θέμα, αλλά μόνο για μένα, άρα ούτε αυτό είναι το θέμα για σήμερα. Πριν λοιπόν στολίσουμε το δέντρο η Νάσια είχε αντιρρήσεις για τη θέση του δέντρου. Δεν το ήθελε δίπλα από το διθέσιο καναπέ, γιατί θα έκανε σεισμό και θα μας ερχότανε στο κεφάλι, όπως παραλίγο είχε κοντέψει να γίνει άλλη μια χρονιά, που το δέντρο είχε τοποθετηθεί δίπλα από το διθέσιο -προσοχή όχι το τριθέσιο καναπέ, θέση που η Νάσια πρότεινε- καναπέ. Η πρόταση απορρίφθηκε ως καναρινοφαγική, καθότι στο τοίχο που θα έμπαινε το δέντρο είχαμε βάλει τον Ποκοπίκο το καναρίνι μας. Τι θα πει από που και ως που καναρίνι στο καθιστικό; 130 τετραγωνικά σπίτι με τους αντίστοιχους τοίχους 5 δωματίων, δύο μπάνιων και δύο χωλ, αυτός ο συγκεκριμένος τοίχος ήταν ο μόνος που μπορούσε να κρεμαστεί το κλουβί του. Όλοι οι υπόλοιποι ή πρίζες και καλώδια θα είχαν ή το κάτι τις τους επάνω τους ή κάτω τους που θα μπορούσε εν δυνάμει να χρησιμεύσει ως σκαλοπάτι μη πω σκαλωσιά ολόκληρη για τον Μαντού με τραγικές συνέπειες για τη ζωή του καναρινιού, το οποίο αποδείχτηκε ιδιαιτέρως καλλιτεχνική φύση να το πω τσογλάνι του κερατά να το πω, διαλέγετε και παίρνετε και γλώσσα δε βάζει μέσα του, αλλά και αυτό δεν είναι το θέμα μας. Έτσι το δέντρο με συνοπτικές διαδικασίες λέμε τώρα, τοποθετήθηκε δίπλα από το διθέσιο. Γεγονός που εμένα μου βγήκε σε καλό, καθότι ο διθέσιος καναπές και όχι ο άλλος ο τριθέσιος ντε, είναι ο δικός μου και τουλάχιστον η Νάσια δεν την ξαναδιεκδίκησε, από το φόβο μην της έρθει ο ουρανός στο κεφάλι, ή μάλλον το δέντρο στο κεφάλι, καθότι δεν την έπεισα ότι εμείς που έχουμε γαλατική καταγωγή δεν κινδυνεύουμε από χριστουγεννιάτικα δέντρα, αλλά από την απότομη βουτιά του ουρανού, αφού δήλωσε «για μένα είναι το ίδιο», δημιουργώντας έτσι μάλλον την δική της εκδοχή περί της ακριβούς καταγωγής της, παντρεύοντας τις δύο θεωρίες συμπεριλαμβάνοντας και τον καναπέ και τον ουρανό.
Για να μην μακρηγορούμε, μιας και όλοι ξέρουμε ότι η σαφήνεια και η με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις καταγραφή μιας θεωρίας βοηθάει τα μάλα στην καλύτερη κατανόησή της από τους αμύητους σε αυτήν.
Κάνει λοιπόν η γη το φυσικό της φαινόμενο, το σεισμό εννοώ, κάνουμε και εμείς ότι προλάβαμε να κάνουμε στην κυριολεξία όμως, λυπάμαι που η άποψη μου περί του πως μια θεωρία μπορεί να γίνει κατανοητή, ναι για αυτήν που περιέγραψα στην πιο πάνω παράγραφο εννοώ, δεν μου επιτρέπει να σας περιγράψω το δικό μας οικογενειακό φαινόμενο σε συνθήκες σεισμού, πως λέμε βρασμού, ίδιο πράγμα και από τότε μέχρι χθες βράδυ ζούμε ένα δράμα: Η Νάσια προσπαθεί να βρει την εξήγηση για το φαινόμενο, το φυσικό όχι το οικογενειακό. Εμείς τα δοκιμάσαμε όλα και όλοι μας. Τι εγκυκλοπαίδειες ανοίξαμε, τι παιδικά βιβλία, τι ότι θυμόμαστε από τα εντατικά με τον Παπαζάχο ανασύραμε από τα βάθη του υποσυνείδητου μη σας πω και του ασυνείδητου, μέχρι και ηλεκτροσόκ δοκιμάσαμε, όχι το απλό το άλλο, της βάλαμε τρεις μέρες να βλέπει στη ΝΕΤ την Τσαπανίδου, αλλά παρόλα αυτά δεν καταφέραμε να την ξεκολλήσουμε από την προσπάθεια να ανακαλύψει το γιατί γίνονται σεισμοί από μόνη της όπως μας δήλωσε άλλωστε και η ίδια ότι θέλει να κάνει.
Χτες βράδυ πάνω που συμφιλιωνόμουνα με το Μαντού, με τον οποίο είχα τσακωθεί το απόγευμα, γιατί τα πήρε που ασχολήθηκα με μια υπέροχη ταρταρούγα γάτα και μου έκανε τα χέρια ριγέ σε καρώ φόντο με πουα λεπτομέρειες, να το ράψετε να μου το θυμηθείτε το απόλυτο μαστ θα είναι για το καλοκαίρι, με πλησίασε και με το γνωστό θριαμβευτικό ύφος που έχει όταν της πετυχαίνει το βάψιμο των νυχιών μου είπε:
«Μαμά βρήκα γιατί γίνονται σεισμοί !!!»
Να πω ότι δε συγκινήθηκα, συγκινήθηκα. Όσο να 'ναι μια μάνα δε μπορεί να ξεφορτωθεί εύκολα το σύνδρομο της κουκουβάγιας, άσε που εάν συνεχίσω να τρώω και μετά τις γιορτές με βλέπω να φορτώνομαι και με το σύνδρομο της φώκιας και να με συγχωρήσουν οι φώκιες, τίποτα το ρατσιστικό στην τοποθέτηση, απλή περιγραφή του φαινόμενου μου κάνω.
Της λέω με τη φωνή βραχνή, είπαμε συγκινηθήκαμε, δε τρελλαθήκαμε κιόλας, απλά ψιλοκρύωσα των Φώτων, ευχαριστώ για τις ευχές σας τώρα που σας βρήκα, που βγήκα για φαγητό με τους γονείς μου, "τι εννοείς μωρό μου;"
«Πρόσεξε μαμά: οι σεισμοί γίνονται πάντα χειμώνα»
«Όχι χαρά μου οι σεισμοί δεν έχουν εποχή» της λέω.
«Όχι γίνονται χειμώνα, αυτοί που γνώρισα εγώ χειμώνα τους γνώρισα.»
Τι να πρωτοδιορθώσω η μάνα; Είναι που σου λένε και οι εκπαιδευτικοί, ένα λάθος διορθώνουμε τη φορά. Αποφασίζω να μείνω πιστή στις συμβουλές των ειδικών και της ξαναλέω.
«Σεισμοί χαρά μου μπορούν να γίνουν και την άνοιξη και το καλοκαίρι, α και το Φθινόπωρο.»
«Οι δικοί μου, μου λέει, γίνονται μόνο χειμώνα.»
Η κατάσταση δυσκολεύει, τα λάθη σωρός, ο γάτος δε μου μιλάει, ξεκινάνε και τα σχολεία την επομένη, αποφασίζω να εμπιστευτώ τη δικιά μου πια πείρα και με παραιτημένο ύφος της λέω: «πες μου ζουζούνα μου τη θεωρία σου»
«Οι σεισμοί γίνονται χειμώνα -επαναλαμβάνει- και για αυτό γίνονται επειδή είναι χειμώνας»
Αυτό για όσες και όσους θεωρούν ότι η μητρότητα σε ολοκληρώνει ως άνθρωπο. Ως άνθρωπο δε ξέρω αν σε ολοκληρώνει, τα χρόνια που έφαγες στα θρανία πάντως στα ακυρώνει έτσι με ένα τσαφ. «Τι σχέση έχει η ρημάδα η εποχή με τους σεισμούς χαρά μου;», αυτή η επιμονή θα με φάει εμένα.
«Μα μαμά είναι απλό»
Εκεί είχα τη πρώτη μου κατάρρευση, όχι του εικοσιτετραώρου, της συγκεκριμένης ώρας, εάν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν η κατάρρευση των 10:00μ.μ., διότι καλά να το ακούω αυτό από τη Νερίνα αλλά και από το ζαβό μου;
«Τι είναι απλό;» ψέλισσα η απλά βαρεμένη μάνα, κάτι σε εσάρπα είχα αρχίσει να φέρνω στα ίδια σχέδια αλλά σε ψιλομπλαβί φόντο, να μου το θυμηθείτε και το μπλαβί θα φορεθεί φέτος το νοιώθω.
«Πρόσεξε μαμά, μου λέει, τι καιρό κάνει το χειμώνα;»
«Ποιο χειμώνα;» ρώτησα η γνωστή σχεδόν μεσήλιξ μάνα.
«Συγκεντρώσου μαμά, μιλάμε σοβαρά. Το χειμώνα κάνει κρύο»
Ξέρω ότι αυτό που έκανα ήταν αντιπαιδαγωγικό και βαθιά συντηρητικό, άσχετο τώρα που είπα συντηρητικό: «αλήθεια τη συνέντευξη του Τσίπρα την είδατε;» Αποφάσισα να μη της μιλήσω για την αλλαγή στο σκηνικό του καιρού σε συνάρτηση με το φαινόμενου του θερμοκηπίου και να την αφήσω να με αποτελειώσει, να τελειώσει εννοώ, έστω και με λάθος πλατφόρμα.
«Το χειμώνα κάνει κρύο. Τι παθαίνουμε από το κρύο;» συνέχισε αυτή απτόητη, γιατί εμένα τα παιδιά μου αυτό του απτοήτου το έχουν κληρονομήσει από εμένα.
«Γινόμαστε φώκιες;» είπα, έτσι για να βρω και εγώ μια ιδεολογική πλατφόρμα για την αλλαγή στο σωματότυπό μου, ξέρετε πενήντα κουραμπιέδες στο δεξί γοφό και πενήντα στον αριστερό και άλλα συναφή.
«Μαμά σταμάτα να λες χαζά!!!! Όταν κάνει κρύο κρυώνουμε»
«Α και για αυτό λες ότι γίνονται σεισμοί;», είπα, διατεθειμένη πια να δέχομαι χωρίς αντιρρήσεις ότι ακούω.
«Μαμά κόφτο. Δεν κρυώνουμε μόνο εμείς το χειμώνα. Κρυώνει και ο θεός. Και όταν κρυώνει τον πιάνει βήχας. Έτσι βήχει και επειδή είναι τεράστιος βήχει τεράστια και έτσι γίνονται οι σεισμοί και μας πέφτει και το δέντρο στο κεφάλι άμα το έχουμε δίπλα στο διθέσιο καναπέ μας»
Για μια στιγμή σάστισα, μετά μου ήρθε στο νου η συνέντευξη του Τσίπρα και γύρισα και την αγκάλιασα λέγοντας της «εσύ καρδούλα μου όταν μεγαλώσεις μέχρι και αρχηγός κράτους θα γίνεις, μόλις άρθρωσες την καλύτερη θεωρία που έχω ακούσει και που στην προέκταση της μπορεί να αποτελέσει και τη μοναδική εξήγηση για τη πορεία προς την καταστροφή της γης. Για όλα φταίει η γαστρεντερίτιδα που χρόνια τώρα μοιάζει να ταλαιπωρεί το θεό» και της έσκασα ένα μεγάλο φιλί.
Μπαίνοντας στην κρεββατοκάμαρα είπα στον καλό μου «του χρόνου το δέντρο θα μπει δίπλα από τον τριθέσιο καναπέ, μέχρι τότε έχεις ένα χρόνο διορία μπροστά σου να χτίσεις ένα τοίχο για να κρεμάσουμε το κλουβί με το καναρίνι».......
Εμείς στολίσαμε δέντρο. Τι θα πει σιγά το νέο; Για ελάτε εσείς να στολίσετε το δέντρο στο σπίτι μας και θα σας πω. Τέλος πάντων το θέμα δεν είναι ο στολισμός του δέντρου μας, εάν και το ξεστόλισμα του είναι ένα πονεμένο θέμα, αλλά μόνο για μένα, άρα ούτε αυτό είναι το θέμα για σήμερα. Πριν λοιπόν στολίσουμε το δέντρο η Νάσια είχε αντιρρήσεις για τη θέση του δέντρου. Δεν το ήθελε δίπλα από το διθέσιο καναπέ, γιατί θα έκανε σεισμό και θα μας ερχότανε στο κεφάλι, όπως παραλίγο είχε κοντέψει να γίνει άλλη μια χρονιά, που το δέντρο είχε τοποθετηθεί δίπλα από το διθέσιο -προσοχή όχι το τριθέσιο καναπέ, θέση που η Νάσια πρότεινε- καναπέ. Η πρόταση απορρίφθηκε ως καναρινοφαγική, καθότι στο τοίχο που θα έμπαινε το δέντρο είχαμε βάλει τον Ποκοπίκο το καναρίνι μας. Τι θα πει από που και ως που καναρίνι στο καθιστικό; 130 τετραγωνικά σπίτι με τους αντίστοιχους τοίχους 5 δωματίων, δύο μπάνιων και δύο χωλ, αυτός ο συγκεκριμένος τοίχος ήταν ο μόνος που μπορούσε να κρεμαστεί το κλουβί του. Όλοι οι υπόλοιποι ή πρίζες και καλώδια θα είχαν ή το κάτι τις τους επάνω τους ή κάτω τους που θα μπορούσε εν δυνάμει να χρησιμεύσει ως σκαλοπάτι μη πω σκαλωσιά ολόκληρη για τον Μαντού με τραγικές συνέπειες για τη ζωή του καναρινιού, το οποίο αποδείχτηκε ιδιαιτέρως καλλιτεχνική φύση να το πω τσογλάνι του κερατά να το πω, διαλέγετε και παίρνετε και γλώσσα δε βάζει μέσα του, αλλά και αυτό δεν είναι το θέμα μας. Έτσι το δέντρο με συνοπτικές διαδικασίες λέμε τώρα, τοποθετήθηκε δίπλα από το διθέσιο. Γεγονός που εμένα μου βγήκε σε καλό, καθότι ο διθέσιος καναπές και όχι ο άλλος ο τριθέσιος ντε, είναι ο δικός μου και τουλάχιστον η Νάσια δεν την ξαναδιεκδίκησε, από το φόβο μην της έρθει ο ουρανός στο κεφάλι, ή μάλλον το δέντρο στο κεφάλι, καθότι δεν την έπεισα ότι εμείς που έχουμε γαλατική καταγωγή δεν κινδυνεύουμε από χριστουγεννιάτικα δέντρα, αλλά από την απότομη βουτιά του ουρανού, αφού δήλωσε «για μένα είναι το ίδιο», δημιουργώντας έτσι μάλλον την δική της εκδοχή περί της ακριβούς καταγωγής της, παντρεύοντας τις δύο θεωρίες συμπεριλαμβάνοντας και τον καναπέ και τον ουρανό.
Για να μην μακρηγορούμε, μιας και όλοι ξέρουμε ότι η σαφήνεια και η με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις καταγραφή μιας θεωρίας βοηθάει τα μάλα στην καλύτερη κατανόησή της από τους αμύητους σε αυτήν.
Κάνει λοιπόν η γη το φυσικό της φαινόμενο, το σεισμό εννοώ, κάνουμε και εμείς ότι προλάβαμε να κάνουμε στην κυριολεξία όμως, λυπάμαι που η άποψη μου περί του πως μια θεωρία μπορεί να γίνει κατανοητή, ναι για αυτήν που περιέγραψα στην πιο πάνω παράγραφο εννοώ, δεν μου επιτρέπει να σας περιγράψω το δικό μας οικογενειακό φαινόμενο σε συνθήκες σεισμού, πως λέμε βρασμού, ίδιο πράγμα και από τότε μέχρι χθες βράδυ ζούμε ένα δράμα: Η Νάσια προσπαθεί να βρει την εξήγηση για το φαινόμενο, το φυσικό όχι το οικογενειακό. Εμείς τα δοκιμάσαμε όλα και όλοι μας. Τι εγκυκλοπαίδειες ανοίξαμε, τι παιδικά βιβλία, τι ότι θυμόμαστε από τα εντατικά με τον Παπαζάχο ανασύραμε από τα βάθη του υποσυνείδητου μη σας πω και του ασυνείδητου, μέχρι και ηλεκτροσόκ δοκιμάσαμε, όχι το απλό το άλλο, της βάλαμε τρεις μέρες να βλέπει στη ΝΕΤ την Τσαπανίδου, αλλά παρόλα αυτά δεν καταφέραμε να την ξεκολλήσουμε από την προσπάθεια να ανακαλύψει το γιατί γίνονται σεισμοί από μόνη της όπως μας δήλωσε άλλωστε και η ίδια ότι θέλει να κάνει.
Χτες βράδυ πάνω που συμφιλιωνόμουνα με το Μαντού, με τον οποίο είχα τσακωθεί το απόγευμα, γιατί τα πήρε που ασχολήθηκα με μια υπέροχη ταρταρούγα γάτα και μου έκανε τα χέρια ριγέ σε καρώ φόντο με πουα λεπτομέρειες, να το ράψετε να μου το θυμηθείτε το απόλυτο μαστ θα είναι για το καλοκαίρι, με πλησίασε και με το γνωστό θριαμβευτικό ύφος που έχει όταν της πετυχαίνει το βάψιμο των νυχιών μου είπε:
«Μαμά βρήκα γιατί γίνονται σεισμοί !!!»
Να πω ότι δε συγκινήθηκα, συγκινήθηκα. Όσο να 'ναι μια μάνα δε μπορεί να ξεφορτωθεί εύκολα το σύνδρομο της κουκουβάγιας, άσε που εάν συνεχίσω να τρώω και μετά τις γιορτές με βλέπω να φορτώνομαι και με το σύνδρομο της φώκιας και να με συγχωρήσουν οι φώκιες, τίποτα το ρατσιστικό στην τοποθέτηση, απλή περιγραφή του φαινόμενου μου κάνω.
Της λέω με τη φωνή βραχνή, είπαμε συγκινηθήκαμε, δε τρελλαθήκαμε κιόλας, απλά ψιλοκρύωσα των Φώτων, ευχαριστώ για τις ευχές σας τώρα που σας βρήκα, που βγήκα για φαγητό με τους γονείς μου, "τι εννοείς μωρό μου;"
«Πρόσεξε μαμά: οι σεισμοί γίνονται πάντα χειμώνα»
«Όχι χαρά μου οι σεισμοί δεν έχουν εποχή» της λέω.
«Όχι γίνονται χειμώνα, αυτοί που γνώρισα εγώ χειμώνα τους γνώρισα.»
Τι να πρωτοδιορθώσω η μάνα; Είναι που σου λένε και οι εκπαιδευτικοί, ένα λάθος διορθώνουμε τη φορά. Αποφασίζω να μείνω πιστή στις συμβουλές των ειδικών και της ξαναλέω.
«Σεισμοί χαρά μου μπορούν να γίνουν και την άνοιξη και το καλοκαίρι, α και το Φθινόπωρο.»
«Οι δικοί μου, μου λέει, γίνονται μόνο χειμώνα.»
Η κατάσταση δυσκολεύει, τα λάθη σωρός, ο γάτος δε μου μιλάει, ξεκινάνε και τα σχολεία την επομένη, αποφασίζω να εμπιστευτώ τη δικιά μου πια πείρα και με παραιτημένο ύφος της λέω: «πες μου ζουζούνα μου τη θεωρία σου»
«Οι σεισμοί γίνονται χειμώνα -επαναλαμβάνει- και για αυτό γίνονται επειδή είναι χειμώνας»
Αυτό για όσες και όσους θεωρούν ότι η μητρότητα σε ολοκληρώνει ως άνθρωπο. Ως άνθρωπο δε ξέρω αν σε ολοκληρώνει, τα χρόνια που έφαγες στα θρανία πάντως στα ακυρώνει έτσι με ένα τσαφ. «Τι σχέση έχει η ρημάδα η εποχή με τους σεισμούς χαρά μου;», αυτή η επιμονή θα με φάει εμένα.
«Μα μαμά είναι απλό»
Εκεί είχα τη πρώτη μου κατάρρευση, όχι του εικοσιτετραώρου, της συγκεκριμένης ώρας, εάν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν η κατάρρευση των 10:00μ.μ., διότι καλά να το ακούω αυτό από τη Νερίνα αλλά και από το ζαβό μου;
«Τι είναι απλό;» ψέλισσα η απλά βαρεμένη μάνα, κάτι σε εσάρπα είχα αρχίσει να φέρνω στα ίδια σχέδια αλλά σε ψιλομπλαβί φόντο, να μου το θυμηθείτε και το μπλαβί θα φορεθεί φέτος το νοιώθω.
«Πρόσεξε μαμά, μου λέει, τι καιρό κάνει το χειμώνα;»
«Ποιο χειμώνα;» ρώτησα η γνωστή σχεδόν μεσήλιξ μάνα.
«Συγκεντρώσου μαμά, μιλάμε σοβαρά. Το χειμώνα κάνει κρύο»
Ξέρω ότι αυτό που έκανα ήταν αντιπαιδαγωγικό και βαθιά συντηρητικό, άσχετο τώρα που είπα συντηρητικό: «αλήθεια τη συνέντευξη του Τσίπρα την είδατε;» Αποφάσισα να μη της μιλήσω για την αλλαγή στο σκηνικό του καιρού σε συνάρτηση με το φαινόμενου του θερμοκηπίου και να την αφήσω να με αποτελειώσει, να τελειώσει εννοώ, έστω και με λάθος πλατφόρμα.
«Το χειμώνα κάνει κρύο. Τι παθαίνουμε από το κρύο;» συνέχισε αυτή απτόητη, γιατί εμένα τα παιδιά μου αυτό του απτοήτου το έχουν κληρονομήσει από εμένα.
«Γινόμαστε φώκιες;» είπα, έτσι για να βρω και εγώ μια ιδεολογική πλατφόρμα για την αλλαγή στο σωματότυπό μου, ξέρετε πενήντα κουραμπιέδες στο δεξί γοφό και πενήντα στον αριστερό και άλλα συναφή.
«Μαμά σταμάτα να λες χαζά!!!! Όταν κάνει κρύο κρυώνουμε»
«Α και για αυτό λες ότι γίνονται σεισμοί;», είπα, διατεθειμένη πια να δέχομαι χωρίς αντιρρήσεις ότι ακούω.
«Μαμά κόφτο. Δεν κρυώνουμε μόνο εμείς το χειμώνα. Κρυώνει και ο θεός. Και όταν κρυώνει τον πιάνει βήχας. Έτσι βήχει και επειδή είναι τεράστιος βήχει τεράστια και έτσι γίνονται οι σεισμοί και μας πέφτει και το δέντρο στο κεφάλι άμα το έχουμε δίπλα στο διθέσιο καναπέ μας»
Για μια στιγμή σάστισα, μετά μου ήρθε στο νου η συνέντευξη του Τσίπρα και γύρισα και την αγκάλιασα λέγοντας της «εσύ καρδούλα μου όταν μεγαλώσεις μέχρι και αρχηγός κράτους θα γίνεις, μόλις άρθρωσες την καλύτερη θεωρία που έχω ακούσει και που στην προέκταση της μπορεί να αποτελέσει και τη μοναδική εξήγηση για τη πορεία προς την καταστροφή της γης. Για όλα φταίει η γαστρεντερίτιδα που χρόνια τώρα μοιάζει να ταλαιπωρεί το θεό» και της έσκασα ένα μεγάλο φιλί.
Μπαίνοντας στην κρεββατοκάμαρα είπα στον καλό μου «του χρόνου το δέντρο θα μπει δίπλα από τον τριθέσιο καναπέ, μέχρι τότε έχεις ένα χρόνο διορία μπροστά σου να χτίσεις ένα τοίχο για να κρεμάσουμε το κλουβί με το καναρίνι».......
Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008
Ψιτττ!.....
Ευχαριστώ.....
Υ.Γ. Για την ιστορία η κάρτα φτιάχτηκε από μια "ιντερνετική" φίλη, από αυτές που με κάνουν να νοιώθω ευγνώμων για τη τεχνολογία από τη μια και πολύ τυχερή από την άλλη.....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)